(απόσπασμα)
Μέχρι που άφησα για λίγο τον εαυτό μου
να φανταστεί πως είχα πεθάνει-
και δεν με πείραζε, τουλάχιστον για κάνα δυο
λεπτά, ώσπου το ένιωσα βαθιά μέσα μου:
Νεκρός.
Καθώς ήμουν ξαπλωμένος εκεί με τα μάτια κλειστά,
μια στιγμή αφότου είχα φανταστεί πως θα ήταν
αν όντως δεν ξανασηκωνόμουν ποτέ,
σακέφτηκα εσένα.
Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα
όρθιος αμέσως
και ήμουν ξανά χαρούμενος.
σου είμαι ευγνώμων, βλέπεις.
Ήθελα να σ’ το πω.
*Για την Τες, Raymond Carver
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
