ξανά στον δρόμο, αγάπη μου…
Του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου
Oh, to live on Sugar Mountain
With the barkers and the colored balloons
You can’t be twenty on Sugar Mountain
Though you’re thinking that
You’re leaving there too soon
Neil Young, Sugar Mountain
Οκτώβρης. Ο μήνας σου. Σίγουρα δεν ετοιμάζεις κάτι το… εξεζητημένο για τα γενέθλιά σου. Κάτι το εναλλακτικό θα σκεφτείς. Τελευταία στιγμή. Για το πέρασμα ενός ακόμη χρόνου. Κι άχρονος εγώ. Ακατάστατος μέσα στα ενσταντανέ. Ακόμα πιο ακατάστατος στα όσα αισθάνομαι ή πιστεύω ότι αισθάνομαι. Λίγο ποτό. Λίγο από το νυχτερινό ντεκόρ της πόλης. Η μουσική να χτυπάει στα μηνίγγια.
Μαρίκα Νίνου. Εσκενάζυ. Στο πρώτο δάκρυ ο Hendrix. Αγκαλιά με τον Μήτσο τον αρκούδι. Ρε πούστη μου, δεν βγάζουν πλέον Σαντέ άφιλτρα κι έχω πέσει στα δικά σου. Καρέλια να καίνε στο τασάκι. Και η Ρίτα Σακελαρίου στα μαθήματα ιστορίας λίγο μετά τις δύο. Η αγάπη, απόψε, αγάπη μου, άλλους τους καίει κι εγώ -στημένος στην γωνιά του λαβυρίνθου- στρίβω το νόμισμα, σαν την μάντισσα, να δω το ριζικό μου. Και ξάφνου, με πιάνουν τα γέλια. Σκέφτομαι να σου ευχηθώ με την ευχή σου, αφού είμαστε και οι δυο κάτω από 30. Και βάζω καπάκι το Sugar Mountain του Neil Young και ουρλιάζω σαν ινδιάνος σαν Apache. Και είναι και γαμώ… και γουστάρω την δυστυχία μου. Κι ανεβάζω κι άλλο την ένταση. Κι ας ανέβει η πίεση της γριάς από το επάνω πάτωμα.
Και το εννοώ μωρό μου. Πολύχρωμα μπαλόνια. Πρώτο φιλί στο τσαφ του αναπτήρα- φεγγάρι. Πρώτο τσιγάρο κάτω από την Μεγάλη Άρκτο. Με μπύρα και σουβλάκια. Woodstock στο χωριό που χανόμασταν. Δυο ξένοι. Αγκαλιασμένοι. Να φτύνουμε στην κονσερβοποιημένη τους ενοχή. Και ουρλιάζω. Ξανά και ξανά. Στίχους- ύμνους στα όσα μας ένωσαν. Στα όσα μας χώρισαν. Στα όσα ονειρευτήκαμε και προδώσαμε.
Μεγαλώνεις μωρό μου. Κι από σπουργίτι αρχίζεις και γίνεσαι γάγγραινα. Και πώς να κόψω τον ομφάλιο λώρο; Αφού είμαστε δεμένοι στον ίδιο εφιάλτη. Άγγελος από την Κόλαση που λατρέψαμε. Joni Mitchell. Μπλε τατουάζ. Κι έχω μείνει στην ίδια στάση να περιμένω το μεγάλο κίτρινο ταξί. Και να πίνω και να μην μεθάω. Η κατάρα της λογικής που γρατζουνάει τις ετοιμόρροπες χορδές της κιθάρας σου. Κι αν φωτογραφίζεις ακόμη τοπία. Φωτογράφισε ένα σου αγαπημένο. Ασπρόμαυρο. Κι αφιέρωσέ το μου. Και κάψε το σε μια μεγάλη φωτιά. Που θα καίει από κάτι το δικό σου. Κι όσο θα καίγεται. Θα καίγομαι κι εγώ από πόθο. Από οργή. Από θλίψη. Από κενό.
Κι από κενό σε κενό. Κι από κλάμα σε ουρλιαχτό. Είδες; Δεν μπορούσε απόψε να μην κάνει και την εμφάνισή του ο ομόδοξος, ο ομόφυλος, ο ομοιοπαθής Ginsberg. Κι ας την έκανε στο τέλος την μαλακία του. Με πανεπιστήμια και φιοριτούρες. Κι από κενό σε κενό. Θα παίζω τον ρόλο που μου έδωσες. Θα είμαι ο Allen σου και θα περιμένω να σκίσεις την πρώτη δοκιμή του On the Road. Και να πετάξεις τα κομμάτια του στην θάλασσα. Και να έρθεις πίσω. Να πάμε να τα πιούμε. Και μέσα στο μεθύσι σου να μου ορκιστείς με όρκο αιμάτινο. Ενδοφλέβιο. Απόλυτο. Ότι για μας ο κάθε δρόμος. Θα οδηγεί στο Woodstock.
*
Μα τώρα φτάνει. Σε λίγο ξημερώνει. Μου λείπει –μόνο- η ταράτσα που αράζαμε να δούμε Ανατολή. Ο ρυθμός έχει αλλάξει. Manu Chao. Clandestino. Λαθραία μου αγάπη. Η μοίρα μας είναι να τρέχουμε. Να κρυβόμαστε. Απ’ ό, τι μας ενώνει. Εγώ σε πόλη του Βορρά. Εσύ τράνζιτ- εραστής. Από κορμί σε κορμί. Για ν’ αντέξεις το κορμί σου.
Παιδιά μιας Βαβυλώνας που ξεχάστηκε. Έχοντας χάσει το πολύτιμό μας κάπου ανάμεσα σε Ceuta και Gibraltar. Μας χρειάζεται η κατάλληλη φράση. Άμπρα κατάμπρα. Σουσάμι άνοιξε. Ή κάτι τέτοιο. Για την χαμένη μας πεντάρα…
Υ.Γ. διαβάζω πάλι τους γελοίους έρωτες του αγαπημένου Κούντερα∙ μα δεν γελάω, όπως την πρώτη φορά που είδα τον τίτλο. Σε λίγο το ρολόι θα δείξει έξι το πρωί. Είμαι πάνω στην γέφυρα και κάτω ο ηλεκτρικός που αρχίζει τις τσάρκες του. Σκίζω σελίδα την σελίδα και τις πετάω στις γραμμές.
ένα μονάχα θα κρατήσω. μια μικρή -τόση δούλα- φράση: «Θυμηθείτε, φίλε μου, ότι ο αληθινός ψαράς ξαναπετάει στο νερό τα μικρά ψάρια».
*Η φωτογραφία που πλαισιώνει το κείμενο είναι από το site: pexels.com
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Η Βαβέλ (εκδόσεις Anima,2017) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
