by #New_Venus
Περίμενα να πάρω τον καφέ μου με την εφημερίδα στο χέρι από το αγαπημένο μου καφεκοπτείο. Είχε τεράστια ουρά στην αναμονή για την παραλαβή, πολλούς νευριασμένους coffee lovers. Στεκόμουν δίπλα στη τζαμαρία, δίπλα σε έναν πατέρα με την μικρή του κόρη. Ήταν αγανακτισμένη, μας κοιτούσε όλους με το αίσθημα της αδικίας ζωγραφισμένο στα μάτια της. «Καλά, όλοι αυτοί καφέ δεν έχουν σπίτι τους.», είπε με θυμό.
Γέλασα ασυναίσθητα και αθόρυβα. Ξέρεις, είναι αυτές οι λέξεις που άθελα τους πατούν το κουμπί και ξεπροβάλλει αυτό το σιγανό χαμόγελο. Περπατώντας για το σπίτι με τον ζεστό μυρωδάτο καφέ στο χέρι, αναλογίστηκα τα δικά μου παιδικά χρόνια.
Ελάτε, βουτήξτε και εσείς, στις αναμνήσεις και επιτρέψτε αυτό το γλυκό, γεμάτο αθωότητα, χαμόγελο να σχηματιστεί στο πρόσωπό σας. Αμέσως μετά από δευτερόλεπτα σχεδόν, η σκέψη της ενηλικίωσης, αυτής της βαθιά ριζωμένης, παιδικής μας επιθυμίας εμφανίστηκε στο προσκήνιο του μυαλού μου.
Ενηλικίωση, αυτό το «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μεγάλος». Ναι, αυτή η έντονη επανάληψη της λέξης Μεγάλος. Σάμπως ξέραμε τι θέλαμε, ή μάλλον καλύτερα, τι ορίζαμε και τι εμπεριείχε τούτη η λέξη. Ανεξαρτησία. Ελευθερία. Δεν θα κοιμάμαι το μεσημέρι. Θα τρώω και θα κάνω αυτό που θέλω εγώ. Θα είμαι γενναίος, δεν θα δειλάζω πουθενά. Θα…θα…αμέτρητα θα ονείρων. Πολλά εκπληρώθηκαν, πολλά συνειδητοποιούμε πως μένουν ίδια και στάσιμα.
Τελικά, αυτή η ξακουστή ενηλικίωση, δεν ήταν δα η αλλαγή που αναμέναμε με τόσο ενθουσιασμό και αγωνία. Δεν ήταν η μετατροπή από το λευκό στο μαύρο, ούτε η μετάβαση μας στην απέναντι όχθη του ποταμού. Ζώντας αυτή την ”φάση” διαπιστώνεις πως τούτη η αλλαγή επέρχεται μερά με τη μέρα. Σπυρί – σπυρί, όπως λέει και ο λαός μας.
Ενηλικίωση θαρρώ πως είναι μία κατάσταση όπου τα παιδιά επωμίζουν τις ευθύνες τους. Τελεία. Γυρισμός δεν υπάρχει και ταυτόχρονα αποκτούμε την ελευθερία που τόσο επιθυμούσαμε. Διότι υπευθυνότητα σημαίνει ελευθερία. Βίαιη και θρασύτατη, γιατί δεν σου δίνει περιθώρια κίβδηλων δικαιολογιών, μεταμέλειας ή επιστροφής στον άλλον κόσμο!
«Κάποτε ήμασταν και εμείς παιδιά», ακούγαμε τους μεγαλύτερους να επαναλαμβάνουν ακούραστοι και με πάθος, λες και είναι το αγαπημένο σλόγκαν της ενηλικίωσης.
Εγώ θα πω, πως συνεχίζουμε να είμαστε παιδιά! Παιδιά με επιλεγμένης ποιότητας γέλιο, λιγότερη ανεμελιά και έναν ανεξήγητα περίεργο λόγο σοβαρότητας. Αδυσώπητη σοβαρότητα, που τις περισσότερες φορές μας αναγκάζει να φερθούμε με εγωισμό. Εγωισμό διαρκείας, αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της.
Κατά τ’ άλλα, κρυφά συνεχίζουμε να μετράμε πόσα ”μπάνια” κάναμε στην θάλασσα και να υπερηφανευόμαστε. Συνεχίζουμε να χαιρόμαστε με την ξέφρενη άφιξη των παγωτών μόλις εμφανιστεί η ζέστη. Κι’ ας έχουμε πάντα το κυπελάκι με το αγαπημένο μας παγωτό στη κατάψυξη για ”ώρα ανάγκης”. Συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το παιχνίδι, τις ώρες με τους φίλους μας, αυτά που τώρα ανήκουν στις στιγμές χαλάρωσης στο ωράριο του ελέυθερου χρόνου μας.
Γιατί δεν παύουμε να είμαστε ποτέ παιδιά, παρά μόνο μετουσιωνόμαστε σε ανθρώπους που επιτέλους μεγάλωσαν και γεύτηκαν τους καρπούς της ανεξαρτησίας και πρέπει, έχουν την υποχρέωση, αν επιθυμούν να συμφωνήσουν με την μόδα της κοινωνίας, να παίξουν με διαφορετικούς κανόνες από εκείνους που ίσχυαν τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες στα μικρά γνώριμα σοκάκια δίπλα στα σπίτια μας!
Γράφει η Πελαγία Μανωλεσάκη.
