Πάντα όταν ακούω κάποιον να λέει πως είναι ελεύθερο πνεύμα, πάντα σκέφτομαι από μέσα μου_
“να, ένας άνθρωπος που δεν αναγνωρίζει τη φυλακή του.
Που ζει μέσα της χωρίς να το γνωρίζει.”
Σπανίως,
όταν κάθομαι με κάποιον που δεν μιλάει για τέτοια πράγματα σε ένα τυχαίο καφέ για παράδειγμα, αλλά τον βλέπεις να παρατηρεί γύρω του τα πάντα, να μη τον βολεύει η καρέκλα που κάθεται, να μη γελάει ηλίθια επειδή γελούν οι άλλοι, να μουδιάζει το στόμα του σε κάθε λέξη που πρόκειται να πει γιατί τον δεσμεύει η φλέβα της, να μη συγχωράει το Θεό για τα δεινά, να κλείνει την τηλεόραση για να ακούσει τη σιωπή του, να μη βολεύεται στη μέση του καναπέ, να μουδιάζουν οι αισθήσεις του μπροστά στο κακό, εκείνον που σπάνια κοιτάζει τον ήλιο όχι ρομαντικά αλλά σαν σχεδία καταμεσής της ψυχής του, εκείνον που μένει ξάγρυπνος τις νύχτες, που δεν ακούει κολακείες και συμβουλές βολικές, εκείνον που σε κοιτάζει με μάτια θλιμμένα μα σίγουρα και ταυτόχρονα αισθάνεσαι να πετάνε σπίθες στη σιωπή τους, να καίγονται οι βλεφαρίδες του από την προσήλωσή του,
εκείνον τον άνθρωπο τον κοιτάς και ξέρεις, δεν του το λες γιατί δεν χρειάζεται εμένα να το ακούσει, ούτε κανέναν να του επιβεβαιώσει οτιδήποτε.
Τον βλέπεις, σπάνια, και λες
“μαλάκα, ο τύπος θα την κάνει τη βουτιά στα μέσα του… θα δραπετεύσει”
Ζύγισε την καρδιά του με ένα φτερό και νίκησε!
