Έρχονται νύχτες όταν η θλίψη με χτυπά
Και τότε σκέφτομαι
Όλα μαζί τα παράδοξα που μου έλαχαν άλλοτε
Ή τα αλλόκοτα που λένε ότι κρύβονται
Στα βάθη τα σκοτεινά τού υποσυνείδητου
Χρόνια και χρόνια
Αυτά που λανθάνουν στο πίσω μέρος τού μυαλού
Φέρ’ ειπείν έναν ένδοξο θάνατο
Ηρωικό σαν εμμονή
Σαν τέλος που ταιριάζει στους μάρτυρες
Το δίκιο έστω να διεκδικήσω κάποτε
Ίσως τον τόπο και τον τρόπο
Τής τελευταίας μου κατοικίας
Που αν όχι στα κούφια λόγια και στα σύννεφα
(Δεν έχουν χώρο βλέπετε οι ουρανοί
Για τέτοια υποκείμενα
Μήτε κι εγώ το χρόνο γι’ άλλες παρεκβάσεις)
Θα πρέπει νά ‘χει κάμποσα βιβλία
Και τη γλυκιά σα μουσική
Φωνή τού ζώου που μ’ αγάπησε
(Όσο ποτέ καμιά γυναίκα απ’ όσες με συντρόφεψαν
Με γέλια, ποτά και ξεφαντώματα σ’ ερωτικά ξενύχτια)
Καιρούς και καιρούς περιμένοντας να γυρίσει ο άσωτος
Από τα μέρη εκείνα όπου “ψένει ο ήλιος το ψωμί”
Γλυτώνοντας από φίδια, φαρμάκια, τροχοφόρα
Για να πεθάνει τελικά πάνω στα γόνατά μου
Εφέστια θεά που έδειξε μόνο πίστη.
|
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art
Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.
Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
|
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
