Αφιέρωμα στον Δημήτρη Τρωαδίτη

Κείμενα   Ανησυχίας

Αφιέρωμα

Δημήτρης  Τρωαδίτης

δεν λέμε τίποτα

η σιωπή λέει τα πάντα

Δ.Τ

Γέννες 

Ανέγγιχτες

ποίηση

  Γράφει Η Μαρία Πανούτσου

Αντιμέτωπος με τον κόσμο

 Κρατώ στα χέρια μου την τελευταία ποιητική συλλογή του ποιητή

                        Δημήτρη Τρωαδίτη Γέννες Ανέγγιχτες. 

ΞΕΚΑΡΔΙΖΟΜΑΙ

Σταμάτησα να καπνίζω

ο καπνός έρχεται

απ’ τα συντρίμμια

ξεκαρδίζομαι στα γέλια

επειδή δεν έχω

άλλη αντίδραση

στην κατάπτωση

Ο ΠΛΆΝΗΣ

Η τελευταία ποιητική συλλογή του Δημήτρη Τρωαδίτη “Γέννες Ανέγγιχτες” εκδ. Στοχαστής, έχει τα δακτυλικά αποτυπώματα του ποιητή. Αναγνωρίζεις την γραφή του. Χαρακτηριστικά σταθερά, όπως η μελαγχολία, η απαισιοδοξία για τα ανθρώπινα, όμως- ο περίγυρος (χώρος και αντικείμενα) που εξέρχεται από τα ποιήματα αυτά, περιγράφεται τρυφερά, λιτά και λιγότερο δραματικά από τις ποιητικές συλλογές του ποιητή που έχω διαβάσει: (Η μοναξιά του χρόνου (εκδ. Οδός Πανός), Με μια κόκκινη ανάταση (εκδ. Στοχαστής), Ωδή στο ανικανοποίητο (εκδ. Παλινωδίαι), Δίοδος Διαφυγής (εκδ. Κύμα), Με μια εμμονή στην κωλότσεπη (εκδ. Στοχαστής). Μου αρέσει ο ρυθμός των ποιημάτων επίσης, που παραμένει σταθερός στα ποιήματα της συλλογής και αυτό βοηθά τον αναγνώστη να αφεθεί στο περιβάλλον του ποιητή.

Με μια ταπεινότητα αφοπλιστική και συγχρόνως πολύ δυναμική, περιγράφει. Σύντομα ποιήματα μιας ανάσας, (πενήντα τον αριθμό) ανακουφίζουν όχι μόνο τον ποιητή αλλά και τον αναγνώστη. Συμπυκνωμένη αίσθηση της ζωής, όπως είναι, όπως την ξέραμε, όπως την βιώνουμε στην καθημερινότητα, χωρίς τα φτιασίδια που της φορτώνει ο σύγχρονος τρόπος ζωής.

Κοιτάζει μέσα και έξω τον κόσμο. Μέσα του, στο τι αισθάνεται, που βρίσκεται, τι κάνει και Γύρω του, το τοπίο-εικόνα του σύγχρονου κόσμου. Τα ποιήματά του περιέχουν και τα δύο. Όχι μόνο αυτά τα δύο στοιχεία, το άτομο και το σύνολο, εισέρχεται και η ιστορία στην αφήγηση, ο χρόνος  δηλαδή, που εγκλωβίζει τον άνθρωπο και τις πράξεις του.

Μαύρη Ιστορία

Ο τόπος που ζω

λαμποκοπά

όλα αστράφτουν

τα χρώματα περισσεύουν

που να φανταστείς

ότι αυτός

ο λευκός τόπος

έχει

μια μαύρη ιστορία

Με ματιά στο τώρα, δεν επιθυμεί να καλύψει καταστάσεις, προβάλλει τη καθημερινότητα γυμνή, γεμάτη όμως από αισθήματα για την ζωή που κυλά. Μοιάζει να είναι η πραγματικότητα σε μια άλλη διάσταση και απέναντί της ο ποιητής, στην δική του διάσταση. Η εσωτερική του ζωή σε αντιπαράθεση με το περιβάλλον.

Η προσωπική ζωή και η κοινωνία σφικτά δεμένα μεταξύ τους, ξεχωρίζουν στο ποίημα τόσο όσο να είναι ξεκάθαρο στον αναγνώστη, πως αναφέρεται σε δύο οντότητες – αυτός και οι άλλοι.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον σημείο είναι, πως o ποιητής με φειδώ, προσεγγίζει τα βιώματά του και αυτο- κρίνεται.

…προσπαθώ να χαράξω

το ίδιο ποίημα

    με άλλες παραλλαγές…

Αυστηρός πάντα με την έκφρασή του, με την κοινωνικοποιημένη του  ανησυχία, για τον ίδιο και κατ’ επέκταση για τον άνθρωπο. Στην συλλογή αυτή η γραφή του προχωρά, ωριμάζει, προτείνει. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι η παρουσία των αντικείμενων που ορίζουν τον χώρο του και τα τοπία της πόλης που δεν είναι τοπία ακριβώς, αλλά τεμαχισμός του τοπίου, τεμαχισμός της ίδιας της ζωής. Η ποίησή του αν και τρυφερή, έχει αυστηρότητα και οικονομία, ασπρόμαυρης φωτογραφίας.

ΑΣΥΛΛΟΓΙΣΤΑ

Ασυλλόγιστα περνάς

την διάβαση

σχεδόν χοροπηδώντας

δεν συλλογίζεσαι

τον κίνδυνο

όμως η ζωή

δεν ξεπερνιέται

έτσι

χωρίς περισυλλογή

Η ποιητική συλλογή “Γέννες  Ανέγγιχτες” μου θυμίζει μονόλογο. Το ένα ποίημα διαδέχεται το άλλο και συμπληρώνει τον συλλογισμό. Εικόνες και  τοπία μιας πόλης, άχρονα και άτοπα αφού δεν ξεχωρίζει η ταυτότητα μιας συγκεκριμένης πόλης, παρά μόνο τα πολύ αναγνωρίσιμα στοιχεία της,  κυρίως οι δρόμοι, που είναι σύμβολο πολιτισμού και χώρος κοινωνικών αναταραχών και βέβαια ο ήρωας των μεγάλων πόλεων ο περιπατητής, o πλάνης, ο ανώνυμος κατατρεγμένος άνθρωπος, αυτός που αφηγείται.

ΤΙΠΟΤΑ

Δεν έχω κατακτήσει

τίποτα

δεν έχω γράψει

τίποτα

προσπαθώ να χαράξω

το ίδιο ποίημα

με άλλες παραλλαγές

χρόνια τώρα

μα τ’ αφτιά μου βουίζουν

αρκετά τώρα τελευταία

Η ποίηση του δεν επιδιώκει να αρέσει ή να εντυπωσιάσει. Με υπόγειες καλά βιωμένες διαδρομές μιλάει για την ζωή του καθημερινού ανθρώπου και καταθέτει. Προχωρά χωρίς αυταπάτες, -το τονίζει, χωρίς ηρωισμούς, με σταθερά βήματα, στον δρόμο που χάραξε.

Η ΙΔΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Σχεδόν κάθε μέρα

κάνει την ίδια διαδρομή

σπίτι δουλειά

δουλειά σπίτι

και τα τραμ

άλλοτε γεμάτα

άλλοτε άδεια

μόνο κάτι σταγόνες βροχής

σπάζουν τη μονοτονία

αν τις συνηθίσει

θα γίνουν

ρουτίνα

κι αυτές

Πιστεύω πως οι δυνάμεις του οι ποιητικές  εξέρχονται και αναδύονται   κτίζοντας το δικό του ποιητικό γίγνεσθαι. Η ποίηση του είναι σε εξέλιξη αν και ακόμη διαπιστώνουμε πως την φρενάρει με κάποιες προσωπικές επιλογές και κρατήματα όμως είναι έτοιμη να απογειωθεί να επιτρέψει στον λιτό ρεαλιστικό λυρισμό που ήδη προτείνει στην συλλογή αυτή, να ανθίσει. Το που θα οδηγηθεί ο ποιητής δεν έχει σημασία αυτή την στιγμή, σημασία έχει η συνεπής διαδρομή του, η εμμονές του και η αγωνία της εξέλιξής του, που είναι φανερή, σε κάθε ποιητική συλλογή του.

ΘΑ ΤΡΈΞΕΙ ΑΙΜΑ

Θα κολλήσει το μάγουλο

και θα κοιταχτεί στις βιτρίνες

των κλειστών μαγαζιών

μια απ’ αυτές θα τη σπάσει

θα τρέξει αίμα, αχνιστό

θα βάψει μ’ αυτό το τρύπιο του σακάκι

για να εξαγνιστεί με της ψυχής

το πύρωμα θα αναρωτηθεί εάν ο κόσμος

είναι τόσο γκρίζος

όσο εκείνη την παράφορη μέρα

Επιστρέφοντας στην συλλογή, το στοιχείο που βρίσκω πως είναι καινούργιο με τον τρόπο που το χρησιμοποιεί, είναι το πλησίασμα στον άλλον. Καθώς  διάβαζα τα ποιήματά του ένοιωθα πως μιλά σε μένα, σε κάθε άνθρωπο και αυτό είναι πολύ σημαντικό στην ποίηση. Τον ενδιαφέρει το σύνολο της κοινωνίας και δεν περιορίζεται στην έκφραση των δικών του συναισθημάτων. Προσωπικά στην συλλογή αυτή με κέρδισε ο λυρισμός που, που διατρέχει μεγάλο μέρος των ποιημάτων. Σύνολο πενήντα ποιήματα ρεαλιστικού λυρισμού.

ΜΙΑ ΙΔΡΩΜΈΝΗ ΑΓΩΝΙΆ

Μια ανάσα

ταλαντεύτηκε

λοξοδρόμησε

παρ’ ολίγον να χαθεί

από προσώπου γης

προς στιγμήν επανήλθε

μια ιδρωμένη αγωνία

σε κλάσματα δευτερολέπτου

Παρατήρησα πως η φύση απουσιάζει ηθελημένα, πλην μερικών εξαιρέσεων- σκόρπιες – στα ποιήματα που πιότερο είναι μνήμες παρά αναφορές στην φύση.

ο καιρός κρύωσε

τα ζώα έχουν εξαφανιστεί

σταγόνες βροχής

τρέχουν γυμνά τα φεγγάρια

κάποια ηλιοβασιλέματα

Επίλογος

Έκανα μια μικρή επιλογή από τα πενήντα ποιήματα της συλλογής και σας τα παρουσιάζω μέχρι ελπίζω, να φτάσει το βιβλίο στα χέρια σας, γιατί η ποίηση διαβάζεται καλύτερα κρατώντας το βιβλίο στα χέρια μας. Τελειώνω αυτήν την σύντομη παρουσίαση με επτά στίχους από την ποιητική συλλογή “Γέννες Ανέγγιχτες” του Δημήτρη Τρωαδίτη.

Έσπρωξε την καρέκλα

στο κενό

για λίγο την κοίταξε

μετά την έβαλε πίσω

στην αρχική της θέση

δεν κάθισε

έμεινε να κοιτάζει

……

…….

Αθήνα 5/3/24

© Δημήτρης Τρωαδίτης / Εκδόσεις «Στοχαστής» 2023

ISBN 978-960-303-…….

Α´ έκδοση 2023

www.stochastis.gr

Ο Δημήτρης Τρωαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Από το 1992 διαμένει και εργάζεται στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και μπλογκ στην Ελλάδα και την Αυστραλία, στα ελληνικά και τα αγγλικά. Ασχολείται, επίσης, με την ποιητική μετάφραση και την κοινωνική ιστορία.

Έχει γράψει τρία βιβλία πολιτικής ιστορίας.

Συλλογές: Η οργή, το όνειρο και η ζωή (ιδιωτική έκδοση), Χωρίς προοπτική (εκδ. Ένεκεν, ένθετο), Η μοναξιά του χρόνου (εκδ. Οδός Πανός), Με μια κόκκινη ανάταση (εκδ. Στοχαστής), Ωδή στο ανικανοποίητο (εκδ. Παλινωδίαι), Δίοδος Διαφυγής (εκδ. Κύμα), Tightrope Walking/Ακροβασίες (Owl Publishing – δίγλωσσο), Λοξές Ματιές (εκδ. Στοχαστής), Με μια εμμονή στην κωλότσεπη (εκδ. Στοχαστής) και Σύμπραξη Χρόνου (εκδ. Στοχαστής – Με τον Χρήστο Νιάρο), Γέννες Ανέγγιχτες (εκδ. Στοχαστής). Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών. Διαχειρίζεται, επίσης, το μπλογκ Το Κόσκινο στη διεύθυνση http://tokoskino.me Έχει γράψει, ακόμα, τρία βιβλία πολιτικής ιστορίας.

***Οι φωτογραφίες ανήκουν στο αρχείο του ποιητή.