Χρησιμοποιώ τα μάτια σου ως άλλοθι για την ύπαρξή μου, κι όσο δεν τα κοιτάζω, νιώθω ένοχος απέναντι στη ζωή.
Απά σ’ένα σώμα γυμνό, πώς καταφέρνει -αναρωτιέσαι- να κατοικούν και να κρύβονται όλα τα μυστικά του κόσμου.
Κι είναι η ψυχή μας γυμνή, πιο γυμνή μέσα στους καμβάδες, για να μπορούν τα χρώματα ν’ ασελγούν επάνω της ελεύθερα, και κανείς να μην τα πικραίνει.
Μοιάζεις πιο πολύ από ποτέ σ’ ό, τι αγαπάς, κι είν’ ο κόσμος σου μικρός, κι εμέ δε με χωρένει.
Τι αριστουργηματικά που κρύβει ο άνθρωπος το χαμόγελό του, όταν θέλει.
Εφηύρες έναν τρόπο -λες- ν’αποκρύψεις και τη θλίψη.
Και χόρεψες παθιασμένα, σοβαρή, θυληκή, επάνω στη ζωή μου, πιο μπλε κι από τη θάλασσα, ανασηκώνοντας ανταριασμένα μου ως κύματα τις αναμνήσεις, να με πνίξουν.
Ο άνθρωπος χάρη στην ομορφιά της φύσης εφηύρε το Θεό, κι η τέχνη τού’δωσε όνομα.
Εσένα που σε εφηύρε τ’ όνειρο, τί όνομα να σου δώσω, να σου ταιριάζει;
Θα σε πω: Γυναίκα.
*Φωτογράφος : Δήμητρα Πατρινέλη
Έργο: Femminilità nascosta, Αφροδίτη
|
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art
Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.
Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
|
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
