Αγαπώ μια γυναίκα με μακριά μαλλιά
Σαν σε λίμνη βυθίζομαι στο απαλό της πρόσωπο
Λάμνει αργά το μέτωπό μου στην κοιλιά της
Ψηλαφώ δαγκώνω χαϊδεύω μεταξένιους όγκους
Εντοπίζω εσοχές σφουγγίζω τον χυμό τους
Γυναίκα έλος μου σκοτεινή αράχνη
Απέραντε λαβύρινθε τύμπανο παλάτι παράξενο
Είσαι η μόνη μου αδερφή της λήθης κι εγκατάλειψης
Τα στήθη σου οι διπλοί γοφοί σου δίδυμα βουνά
Μου δίνουν την ασπράδα του γιγάντιου περιστεριού
Ο έρωτάς μας είναι νυχτερινός τη νύχτα
Σε αυστηρές ωμότητες μας σμίγει στο κρεβάτι
Υψώνονται κολώνες ευωδίας και στεναγμών.
Αλέθω μασώ ρουφώ κατακρημνίζομαι
Ανθίζει ο πόθος μες σε ανοιχτούς τάφους
Τάφους φιλιών στομάτων οστράκων
Πετώ απ’ τα δηλητήρια αρρωστημένος
Κυβερνώντας στις μεμβράνες σου πλάνητας και διεφθαρμένος
Τίποτα δεν σταματά τίποτα δεν ξεκινά όλα είναι θρίαμβος
Της τρυφερότητας που η σιγή φρουρεί
Η σκέψη έφυγε από κοντά μας
Σμίγουν τα χέρια μας σαν ευτυχισμένες πέτρες
Ήρεμος είναι ο νους σαν ασάλευτο στεγανόποδο
Λιώνουν οι ώρες τα λεπτά εξαντλούνται
Δεν υπάρχει παρά αγωνία και ηδονή
[…]
Πού είσαι; Πού είμαι; Ποιος είμαι; Ποιος είσαι;
Για πάντα εγκαταλείπω αυτές τις ερωτήσεις
Μεθυσμένος μαγεμένος τρελός στις πύλες της νοσηρότητας
Το πάθος μεγαλόπρεπο τη φαλλική σειρά προσμένω
Βρισκόμαστε μαζί ξανά σ’ ένα δωμάτιο
Γυμνοί υπέροχοι συνεργοί του Θανάτου
*Σαράντα Ποιήματα, μτφρ.Κώστας Βραχνός, εκδ. Ηριδανός, Αθήνα, 2008.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
