Μέρες σαν και σήμερα,
δεν μπορείς να μου πάρεις λέξη,
ξεγελάω την πείνα μου με σύκα
και με λυπάται μέχρι και η σουπερμαρκέτισσα.
Ξεγελάω την πείνα μου με μουσική,
ξεγελάω την πείνα μου με φαΐ,
ξεγελάω την πείνα με φορέματα μακριά και σωστή χωρίστρα
και με λυπάται ακόμα κι η μοδίστρα.
Μέρες σαν και σήμερα,
το ψωμί είναι πολύ ξερό
και το νερό χλιαρό
κι όλα τα πιάτα μου γεμίζουνε μισές μπουκιές.
Μέρες σαν και σήμερα,
ψάχνω καινούρια ζωή,
δεν συγκρατώ τα νεύρα μου,
χάνω την πίστη μου και την υπομονή μου.
Μέρες σαν και σήμερα,
που αλλοιώνεται ο χαρακτήρας μου,
δεν σταυρώνω λέξη
και κάνω με το ζόρι τον σταυρό μου,
και κλαίω στον Χριστό μου,
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
