Έχοντας τις ίδιες μνήμες
εκείνες των ενστίκτων
απομείναμε δύο
αγαπηθήκαμε
κατηφορίσαμε μουσκεμένοι από λύπη
και με λίγο χαρτί σκουπίσαμε τα χυμένα μας δάκρυα
ψιθυρίσαμε στο αυτί συνθέσεις απλότητας
κι αναμετρηθήκαμε με τα στάχυα για τις αντοχές μας στον ήλιο
μαλώσαμε με φυτά, ζώα κι ανθρώπους
θυμώσαμε με τους ανθρώπους
σφουγγίσαμε ανάσες και καπνό
κι ύστερα γευτήκαμε τη θάλασσα
που σε γλιτώνει με την πάντα ύπαρξή της
και πριν το τέλος της μέρας
ευχηθήκαμε το διαφορετικό
αυτό που θα θρέφει τον ύπνο μας
που θα πίνει απ’ τους χυμούς μας
αυτό που κατοικεί κάτω απ’ τη θάλασσα
και μας ψηλώνει δυο πόντους
σαν την ανάβαση μετά το μακροβούτι.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
