Πράγματα που έχω περάσει ανά καιρούς με έφεραν σε αυτό το συμπέρασμα που θα σας εξιστορίσω αμέσως, διότι πιστεύω ακράδαντα πως οι περισσότεροι από εμάς παλεύουμε με τους ίδιους ακριβώς δαίμονες και πολύ συχνά πιστεύουμε πως είμαστε μόνοι μας σε αυτό. Είμαι εδώ λοιπόν για να αποδείξω πως αυτό δεν ισχύει.
Ότι συμβαίνει σε εμένα, συμβαίνει κατά κύριο λόγο και σε εσένα και στον διπλανό σου και σε εκείνο το όμορφο αγόρι που καθόταν πίσω σου στο λεωφορείο χθες και τον πρόσεξες, σίγουρα θα έχει συμβεί στην μητέρα σου είτε στον πατέρα σου, στην γοητευτική πωλήτρια σε κείνο το μαγαζί δίπλα απ’ το σπίτι σου, στον άστεγο του επόμενου στενού και γενικότερα στα περισσότερα όντα που ζουν σε αυτή τη γη που γυρίζει θέλοντας και μη.
Ίσως αν καταλαβαίναμε πόσο ίδιοι είμαστε σε κάποια πράγματα, πόσο απελπιστικά πολύ συμπίπτουν οι ανάγκες μας, ίσως τότε η κοινωνία μας να άνθιζε και να νιώθαμε μόνο υπέροχα μέσα της. Άλλα αυτό είναι ένα κεφάλαιο για λίγο αργότερα.
Μπορεί να πιστεύεις πως είσαι ο μοναδικός κάτοχος των προβληματισμών σου αλλά θέλω να σε διαβεβαιώσω εδώ και τώρα πως μοιράζεσαι την ίδια νοοτροπία σκέψης με αμέτρητους από εμάς.
Συνεπώς μάλλον πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως δεν το περνάς τόσο μόνος σου όσο νομίζεις. Ελπίζω αυτό που θα διαβάσεις να σε ελαφρύνει, αυτός είναι και ο σκοπός του.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι το εξής:
Δεν είμαι πάντα εγώ το πρόβλημα.
Πρέπει απλά να αποδεχτώ πως η ζωή είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο παιχνίδι γεμάτο επίπεδα δυσκολίας για να σε δοκιμάσει και να καταφέρει να σου μείνει πραγματικά αξέχαστη.
Για ό, τι έρχεται δεν φταίω απαραίτητα και αμετάκλητα εγώ.
Οι άνθρωποι που έχουν μεγάλα αποθέματα αγάπης θα πρέπει πάντα να παλεύουν για αυτά.
Θα προσπαθήσω για αυτό που αγαπώ. Αν καταλήξω σε αδιέξοδο το μόνο που αξίζει να κάνω είναι να συγχωρέσω και να ξεχάσω για να γαληνέψω την ζεστή μου καρδιά και να την ετοιμάσω για τα καλύτερα που θα έρθουν όσο κι αν αργήσουν.
Δεν θα κλάψω παραπάνω απ’ όσο πρέπει διότι δεν χάνω εγώ.
Είμαι τόσο νέος, έχω μόνο το άπειρο να ανακαλύψω, και τόσα όμορφα σκηνικά να περιμένω.
Η ζωή είναι στιγμές. Είναι τόσο σπάταλο να τις ξοδεύω για να στεναχωριέμαι για κάτι που δεν εξαρτάται εντελώς και απολύτως από εμένα.
Μπορώ μόνο να σε αγαπώ. Αν αυτό δεν σου είναι αρκετό, εύχομαι ολόψυχα να βρεις αυτό που έχεις ανάγκη, να βρεις τον δρόμο σου και να προσπαθείς πάντα να είσαι συνειδητοποιημένος, όπως προσπαθώ και εγώ.
Μπορώ μόνο να σε περιμένω, να σου δίνω όσο χρόνο και χώρο χρειάζεσαι, να σε θαυμάζω, να σε βλέπω αληθινά, να σε δέχομαι, να σε αγκαλιάζω, να σε αγγίζω, να σου θυμίζω πως είσαι ζωντανός, να εννοώ κάθε λέξη μου που σου χαρίζω, να είμαι εκεί για εσένα.
Αν αυτό δεν είναι αρκετό και κάποιος με πρόλαβε, εύχομαι μόνο να είσαι βαθιά ευτυχισμένος.
Πως είναι δυνατόν να στεναχωριέμαι εγώ που έχω να σου δώσω τα πιο όμορφα συναισθήματα αυτού του κόσμου;
Μπορώ μόνο να είμαι χαρούμενος που η καρδιά μου έχει ανεξάντλητη δύναμη και δεν φοβάται να γεννά μόνο αγάπη. Μπορώ να είμαι μόνο χαρούμενος που είμαι ζωντανός και έτσι έχω την πολυτέλεια να περιμένω τον άνθρωπο που θα έχει λίγη ανάγκη από την αγάπη αυτή.
Και όσο περιμένω αυτή την αγάπη θα προσπαθώ να την χαρίζω καθημερινά στον εαυτό μου και δεν θα ξεχνώ ποτέ πως ότι παράγω, ότι έχω είναι εκεί για να το μοιράζομαι.
Αυτό το συμπέρασμα στο χαρίζω και θέλω να μου κάνεις τη χάρη να το διαβάσεις πολλές φορές και να το σκέφτεσαι τις κρύες σου μέρες.
Συνεχίζοντας λοιπόν στο ίδιο κύμα συνειδητοποίησης, αυτές τις μέρες πάλι με απασχολούσαν οι σχέσεις που αναπτύσσουμε και ο τρόπος που τις διαχειριζόμαστε.
Αρκετά απερίσκεπτα θα τολμήσω να σχολιάσω χωρίς να θέλω να φανεί ότι αδυνατώ να καταλάβω πως το να κάνεις λάθη είναι και αυτό ένα κομμάτι της ζωής και της διαδικασίας ωρίμανσης.
Απλώς προβληματίζομαι όταν βλέπω πως δεν μαθαίνουμε από αυτά και δεν προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και πιο σκεπτόμενοι. Έστω πιο συνειδητοποιημένοι στο ότι όλες οι σχέσεις που θα αναπτύξουμε στην ζωή μας, είτε για λίγο είτε για πολύ καιρό και ανεξαρτήτως της ηλικίας μας, έχουν μεγάλη αξία και χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής.
Ιδίως όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ανθρώπους που έχουν την ιστορία τους, κουβαλούν και αυτοί με την σειρά τους το δικό τους μοναδικό φορτίο και τους αξίζει μία αξιοπρεπής μεταχείριση.
Έρχομαι έτσι να καταθέσω την εξής σκέψη:
Μια λυπηρή αλήθεια είναι πως το μυαλό κάθε ανθρώπινου όντος έχει πολλές φορές τη δύναμη να τον εξουσιάζει. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί πως πολλές φορές νιώθουμε πως τα συναισθήματα μας, οι σκέψεις μας είναι κάτι διαφορετικό από εμάς και πιάνουμε τον εαυτό μας να παλεύει συχνά με την ίδια του την διάθεση και πεποίθηση. Πόσες φορές σε έχεις παρακαλέσει να σταματήσεις να νιώθεις και να σκέφτεσαι κάτι για μία κατάσταση; Είναι μια σύγκρουση με το εγώ σου σαν να είστε δύο και όχι ένας.
Το μυαλό δύσκολα ηρεμεί και δύσκολα τιθασεύεται.
Κι όμως. Υπάρχει κάτι στην αύρα των ανθρώπων, στην σύνδεση που μπορούμε να χτίσουμε με κάποιον, στην ενέργεια που έχουν τα δύο μας χέρια, στο απλό μας άγγιγμα και βλέμμα, στην ζεστή μας φωνή που μπορεί εύκολα, χωρίς κόστος, χωρίς προσπάθεια να αποτελέσει, πολλές φορές και το μοναδικό βάλσαμο για τις αόρατες πληγές που κουβαλάμε.
Η Μαρία Λουίζε Κάνιτς, μια γερμανίδα συγγραφέας του 40’ έγραψε λέξη προς λέξη σε ένα της ποίημα:
Μόνο μια σου λέξη θα έφτανε
Να σταματήσω την τρεχάλα
Μόνο το χέρι σου στο μάγουλό μου
Και βαθιά θα κοιμόμουν.
Η γυναίκα αυτή έζησε δύο παγκοσμίους πολέμους και υποστηρίζει πως η δύναμη ενός αγγίγματος και μια λέξη αγάπης θα την αποδέσμευε από τον φόβο του πολέμου και τις κακουχίες της εποχής.
Δεν νομίζω πως αντιλαμβανόμαστε στον βαθμό που θα έπρεπε, πόσο σημαντική επίπτωση έχει μια απλή μας πράξη στη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων που μας περιβάλλουν.
Συχνά αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικοί θα ήταν οι χειμώνες μας αν ανοίγαμε πραγματικά τα μάτια μας και βλέπαμε πως έχουμε το απίστευτο προνόμιο να δαμάσουμε τις φουρτούνες ενός άλλου μυαλού. Πως με λίγη αγάπη, λίγη παραπάνω προσοχή μπορούμε να φροντίσουμε τις πληγές πολλών ψυχών του κύκλου μας και μη.
Μόνο να χαραμίζαμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο που τόσο κυνηγάμε και για μια φορά να δούμε πραγματικά, όχι απλά να χαζέψουμε. Για μια φορά να δράσουμε, να μην είμαστε απλοί παρατηρητές.
Κοιτάμε αλλά δεν βλέπουμε.
Και μου φαίνεται αδιανόητο μιας και όλα είναι εκεί μπροστά μας ξεχυμένα. Κάθε ανάγκη, κάθε φόβος και πληγή είναι εκεί στα πρησμένα μάτια, στις σπασμωδικές κινήσεις, στα κρυμμένα λόγια, στα φαγωμένα νύχια, στα δαγκωμένα χείλη.
Μονάχα να ενδιαφερόμασταν λίγο παραπάνω, να τρίβαμε λίγο τα θαμπωμένα μας μάτια και να βλέπαμε λίγο καλύτερα. Να αναγνωρίζαμε αυτή την τεράστια και μαγική μας ικανότητα. Να λέγαμε για μια φορά:
‘‘ Αφέσου. Για μια φορά δεν χρειάζεται να το παλέψεις, στηρίξου πάνω μου. Έχω την μαγεία, θα σε κάνω να δεις την ζωή με τα αγαπημένα σου χρώματα. Θα προσπαθήσω για εσένα. Γιατί προσπαθώντας για σένα, προσπαθώ για μένα και έτσι γεμίζω αγάπη για τον εαυτό μου. ’’
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από το να νιώσεις πως βοήθησες κάποιον που είχε ανάγκη.
Πως δημιούργησες μια μοναδική για αυτή σου τη ζωή σύνδεση που μόνο εσύ κατάφερες να έχεις μαζί του και με την σειρά του και αυτός σε είδε πραγματικά και έψαξε να βρει έναν τον τρόπο να σε βοηθήσει και να σε ευχαριστήσει, χαρίζοντας σου την επιβεβαίωση ότι έκανες κάτι ατόφια καλό.
Είσαι ένας καλός άνθρωπος που δεν κοιτάει τις σκιές, βλέπει έξω από την σπηλιά.
Αν καταφέρναμε όλοι εν τέλει, να νοιαστούμε λίγο παραπάνω και να δούμε λίγο καλύτερα στοιχηματίζω πως κανείς μας δεν θα ένιωθε κενός, είτε λίγος είτε λυπημένος είτε μόνος του.
Όλοι θα ήμασταν άπλα, πολύ παραπάνω χαρούμενοι και γεμάτοι.
Θα ήμασταν απλά, εξαιρετικά καλοί άνθρωποι.
*Γράφει η Ιωάννα Κούρκουλου.
