Θα ‘ρθει μια μέρα
Που θα κοιτάξουμε τον ήλιο
Και θα είμαστε κύματα
Σε παραλίες απανεμες
(Νόμιζα πως ήθελε το πάντα μου.
Κοίταξα τον κόσμο
Κι ήμουν μόνος.
Τόσο μόνος.
Έχουμε μόνο την αγάπη. Είπα)
Θα ‘ρθει μια μέρα
Που θα είμαστε πουλιά
Και θα πετάμε σε ουρανούς
Αργίας. Οι εφιάλτες δεν είναι αλήθεια
(Νόμιζα πως διεκδικούσες το πάντα μου. Είπα
Όσοι περνούσαν. Αυτό νόμιζα.
Καί δεν περνούσαν. Νόμιζα
Ζητούσαν ένα πάντα.
Δεν ζητούσαν.
Δεν ήξερα άλλωστε
Να το δώσω
Έπρεπε πρώτα να βρω
Το θεό μέσα μού.
Ήταν πίσω απ’ όλους εκείνους
Τούς εφιάλτες.
Οι εφιάλτες δεν είναι αλήθεια. Αλλά ο θεός.
Τώρα έχω ένα πάντα να δώσω
Κι έχω επίγνωση)
Ο θεός κάνει αντίλαλο στις λέξεις μού.
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
