Το βαθύ σκοτάδι θα έχω αγκαλιά
καθώς το κύμα θ’ακουμπά το
άρωμα σου, ζωή
ανάσα φίλημα του ανέμου
μάτια βουρκωμένα μες τα χέρια
σου.
Σταγόνες βροχής δροσίζουν
τους ξεραμένους πόθους
μέσα στο πέρασμα
ενός χρόνου αδυσώπητου.
Ώρες κενές
όπου προσεύχονται βουβοί
οι πόθοι
μπροστά στο εικόνισμα της
παρακμής.
Μια ζωή που το΄βάλε στα πόδια
αποστεωμένη και υποταγμένη
σε προτάσεις ενδοτικές και
γκρίζες.
Βάλθηκα να μαζέψω τις στάχτες
μιας ευτυχίας που πυρπολήθηκε
τις περασμένες νύχτες.
Στάχτες μιας ευτυχίας
που δόθηκαν στο φύσημα του
ανέμου
να σκορπιστούν σε χώματα
έρημα,
για ν’αναστήσουν ψυχές
που κάποια βράδια
έμειναν νεκρές
κρατώντας μέσα στα χέρια
το άρωμα της ζωής
και μάτια βουρκωμένα.
Carpe.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
