Ζωή Αμοιρίδου
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
Μπαλώματα
Του κόσμου τα καμώματα είναι φτιαγμένα από χρώματα.
Ένα μαντήλι για παρεό μπαλωμένο με τετράγωνα υπόλευκα.
Πνιγμένο σε θαλασσινό νερό.
Αγαπημένο κορμιών στο αλάτι βουτηγμένων.
Του άπλωσες το...
Ψυχοσωματικά
Στους κόσμους που γκρεμίζονται δίπλα μας, καίγονται τα κάστρα μέσα μας.
Η μουντή μας καθημερινότητα, η ρουτίνα, οι κακές ειδήσεις και οι πολλές απαιτήσεις, μας...
Οι πενιές του ανθρώπου
οι άνθρωποι γνωρίζουν δυο πενιές/ εκείνη του λυγμού κι εκείνη του παραπόνου/ πεπεισμένοι πως το παράπονο είναι προνόμιο/ το προτιμούν/ ο λυγμός είναι επίπονος/...
Ψάχνοντας κοχύλια Μάρτη μήνα
Θαλασσάκια ρευστά, υδαρή κι ανεξερεύνητα καλούν παιδιά στις ακτές να μυρίσουν τι πάει να πει αλάτι κι αγάπη. Βήματα μικρά, βαθιά βυθίζονται σε κόκκους...
Έχω το νου μου στο παιδί
Έχω το νου μου στο παιδί
Έχω το νου μου στο παιδί που το χτυπάνε στο κεφάλι,
όταν δεν του κάνουν πλύση εγκεφάλου.
Έχω το νου μου...
Στον χειμώνα καλοκαίρι
Σε στέρφα γη κοιμισμένη,
σκάνε τα κύματα στα αρμυρίκια.
Έφτιαξες έναν κόσμο βουτηγμένο στο αλάτι.
Και τον πίνεις.
Στερεύοντας από υγρά εκλιπαρείς για ενυδάτωση.
Ανοίγεις το στόμα σου και...
Πόθοι, ελληνικός μαστίχα και ταφικά έθιμα
Τις μέρες που αδειάζουμε, γεμίζουνε συνήθειες άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε αποπνικτικές. Σε ένα καθεστώς τακτικής ρουτίνας ψάχνουμε μηχανισμούς που να μας δίνουν πνοή. Επαναλαμβανόμενη μεν,...
Πόσες δε φοβούνται σήμερα;
Πόσες δεν ξέρουν σήμερα,
πώς είναι να τρέμεις από αηδία,
πώς γίνεται να σιχαθείς αποτυπώματα δακτύλων;
Πόσες δε στοιχειώνουν σήμερα,
αγγίγματα επαναλαμβανόμενων εκπνοών στο δέρμα τους,
αρώματα βαριά αναμειγμένα...
Μονολογώντας με δυο στάλες.
Εκείνες οι στάλες της χειμερινής βροχής που πρωί πρωί βρήκαν καταφύγιο σε φύλλα ήδη νωπά από τη συνεχή κακοκαιρία, είναι καθρέφτες της σκέψης σου.
Μια...
Φουλάρι διπλωμένο.
Στο στέρνο της φορά μαργαριτάρια που της είχε αφήσει η γιαγιά της για να τη θυμάται.
Ξεχνά στην άκρη του κρεβατιού της διπλωμένο το φουλάρι...