Είδα τα πράγματα να συμβαίνουν ραγδαία. Ο κόσμος έγινε από γυαλί. Από νερό και άμμο. Για να θυμίζει πάντα το πόσο εύθραυστοι είμαστε. Πόσο το ελάχιστο δημιουργεί το πολύ. Τον πήρα στα χέρια μου και τον έσπασα. Ήθελα έναν άλλο, καινούριο. Κοίταζα τα έκθαμβα μάτια τους, καθώς είχαν γύρω μου συγκεντρωθεί και προσπαθούσαν να καταλάβουν. Άλλοι γυρνούσαν το κεφάλι με αποστροφή, άλλοι με απορία, κάποιοι έβαλαν τα κλάματα, και ήταν κι εκείνοι που απλά μια λέξη επαναλάμβαναν.
Περίμεναν με αγωνία μία απάντηση από εμένα. Κάτι που να δικαιολογεί όχι την πράξη μου αλλά τον τρόμο τους. Όχι το ύστερα αλλά το πριν. Όχι εμένα αλλά εκείνους. Κι εγώ το στόμα μου δεν άνοιγα παρά μονάχα έδειχνα με το δάκτυλο τον φωτισμένο δρόμο.
Τα χέρια τους έπεφταν απ’ τους ώμους τους σαν πληγωμένα. Σαν έρημα και μόνα, δίχως κορμί να υποστηρίζει τις κινήσεις τους. Τα πόδια τους είχαν πλεγμένα σύρματα που έφταναν ως τις φλέβες. Τις διαπερνούσαν μα αίμα δεν έτρεχε. Ήταν καλώδια που καμία παροχή ρεύματος δεν ήταν ικανή να τους ενεργοποιήσει.
Κι όλοι με κοίταζαν, με κοίταζαν… Κι εγώ όλο έδειχνα, μα κανείς εκεί που έδειχνα δεν ακολουθούσε. Κάποιος με ρώτησε, «γιατί»; Ένας άλλος μου είπε, «τι έφταιξε»; Μια γυναίκα με χείλη πικρά και άγονα μού φώναξε «διψάω! μα εσύ τολμάς να πιείς νερό».
Παρατηρούσα τις λέξεις και τα σημεία τους, τους κρότους και όλες τις λάμψεις. Έβλεπα να χάνονται από μπροστά μου τα χρόνια και τα τραγούδια τους, κι εγώ στεκόμουν ακίνητη. Ακλόνητα βέβαιη για την απόφασή μου. Η ζωή μου χτυπούσε μέσα μου. Η ζωή μου χτυπούσε γύρω μου. Η ζωή μου έκανε τα πάντα για να ζήσει.
Ήμουν αυτά που δεν τολμούσαν να κάνουν. Ήμουν αυτά που δεν μπορούσαν να ονειρευτούν. Ήμουν αυτά που δεν μπορούσαν να φτάσουν. Είμαι αυτά που ποτέ δεν φοβήθηκα. Έστριψα προς το μέρος σου. Περίμενες καιρό να αναπνεύσω. Βάδισα σταθερά και σε έφτασα. Φόρεσες το γέλιο μου και ντύθηκα τη δική σου πατρίδα.
Είδα τα πράγματα να συμβαίνουν ραγδαία. Ο κόσμος έγινε από γυαλί. Τον πήρα στα χέρια μου και τον έσπασα. Κι έπειτα φύσηξα δυνατά κι εξαφανίστηκα.
Μαρία Χρονιάρη
Η Μαρία Χρονιάρη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από τα Ανώγεια της
Κρήτης. Σπούδασε τηλεόραση, έκανε σεμινάρια σκηνοθεσίας και εργάστηκε ως
οπερατέρ. Έχει συγγράψει τρεις προσωπικές ποιητικές συλλογές, μια συλλογή πεζών
κειμένων και έχει συμμετάσχει στην συγγραφή μιας συλλογικής ποιητικής έκδοσης.
Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει την παράσταση της ομάδας IlluminArti Το ροκ που
παίζουν τα μάτια σου, από το ομώνυμο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Τον Μάιο
του 2019 παρουσιάστηκε στο θέατρο ΜΠΙΠ η παράσταση «Αγέννητη Γη» σε
σκηνοθεσία της ίδιας. Ένας θεατρικός μονόλογος βασισμένος στην ομότιτλη ποιητική
συλλογή της, που κυκλοφορεί από τις Εκδ. Σοκόλη. Η «Αγέννητη γη» βραβεύτηκε ως
«Βιβλίο της χρονιάς» από τον Ε.Π.Ο.Κ (Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων) σε
Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Για την παράσταση «Αγέννητη Γη»
βραβεύτηκε από τον Πρόεδρο του Ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων για την
προσφορά της στον πολιτισμό.
Το Μετά από αυτό που προηγήθηκε είναι το έκτο βιβλίο της.
