Κρανίο, μυστική καρδιά
αόρατοι δρόμοι του αίματος
υπόγειες στοές του Πρωτέα ύπνου,
σπλάχνα, αυχένας, σκελετός.
Είμαι όλα τούτα. Είναι απίστευτο
αλλά είμαι ακόμα και η ανάμνηση ενός σπαθιού,
κι η μνήμη ενός ήλιου μοναχικού που βασιλεύει,
σκορπίζει, γίνεται χρυσαφένια σκιά, κι έπειτα χάνεται.
Είμαι εκείνος που κοιτάει απ’ το λιμάνι τις πλώρες∙
είμαι τα σπάνια βιβλία, οι σπάνιες
γκραβούρες με τη φθορά του χρόνου.
Είμαι εκείνος που φθονεί αυτούς που ‘χουν πεθάνει.
Το πιο παράξενο είναι ότι είμαι κάποιος
που συνταιριάζει λέξεις, σ’ ένα δωμάτιο κάποιου σπιτιού.
Ποιήματα, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Εισαγωγή, Ανθολόγηση, Μετάφραση, Σημειώσεις: Δημήτρης Καλοκύρης, εκδόσεις Πατάκη.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
