Είναι εύκολο να επιστρέφεις
ν’ αναχωρείς
να επιστρέφεις
ν’ αναχωρείς και πάλι.
Είναι αργά ωστόσο να χειραφετηθείς
απ’ την ψευδαίσθηση της ομολογίας.
Θηρευτής ονείρων που δεν ήταν θεμιτό να ονειρευτώ.
Κάθε διάλογος
κάθε χειρονομία
καλύπτει απλώς τη σιωπηλή αποδοχή του τέλους.
«Όπως βλέπεις», είπες
καθώς άνοιγες την πόρτα
«το αίμα μιλάει τη δική του γλώσσα.
Ο καθένας ηθικολογεί με τον πόνο του.»
Σκέφτηκα: εάν όμως συμβεί κάτι…
Δεν συνέβη τίποτα.
Παρέμεινα εδώ.
Δεν υπάρχεις πια.
Είμαι νεκρή.
Θέλω να πεθάνω.
Χάρης Βλαβιανός, V (Η νοσταλγία των ουρανών, 1991)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
