Ελεύθερη πτώση. Τόσο κοντά.
Το ξέρω πως τα χέρια σου είναι ζεστά.
Κι αν θα με πιάσεις, κι αν δεν μπορείς,
εγώ θα πέσω, μη φοβηθείς.
Το ξέρω πως τα χέρια σου είναι ζεστά.
Με το ένα χέρι σφύγγω την καρδιά μου και βουτάω,
μετράω το κενό που μας χωρίζει και γελάω,
κι άμα θ’ αργήσουμε, κι αν δεν φανείς
το ξέρω θα με πιάσεις, το νιώθω πως μπορείς.
Μέσα στα μάτια σε κοιτώ, για να ξεκουραστώ.
Θέλω τη θάλασσα να δούμε μέσα απ’ το βυθό
και την αλήθεια μου αν θα πω να μη μετρήσει,
γιατί εσύ, ως τα μισά θα μ’ έχεις συναντήσει.
Ελεύθερη πτώση, τόσο κοντά.
Το ξέρω πως τα χέρια σου είναι ζεστά.
Το ξέρεις πως στα χέρια μου κρατώ σπαθιά
κι αν θα τ’ αφήσω, κι αν δεν μπορώ,
λέω να πέσω, κι ας φοβηθώ.
Ελεύθερη πτώση. Τόσο κοντά,
κρατάω την καρδιά μου και γρήγορα ανασαίνω.
Γαλάζια μάτια σε γαλάζιους ανθρώπους:
κάτι ασφαλές, σε κάτι κουρασμένο.
*Ελεύθερη πτώση. Τόσο κοντά., Σοφία Σταθάκη
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
