Ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ
Γιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνος
Ξεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μου
Γυμνώνεις την καρδιά σου
Τελείωσα την μπύρα μου κι ακούω
να φωνάζεις τ’ όνομά μου
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Κόσμος παντού, το μαγαζί γεμάτο
Να σου προσφέρω άραγε τη διπλανή μου θέση;
Μα αν κάτσεις με τούτο τον γέρο παλιάτσο
σβησ’ του απ’ το πρόσωπο τη μάσκα αυτή της θλίψης,
Πριν φύγει η νύχτα και περάσει
νομίζω οι δυο μας θα τα έχουμε ταιριάξει
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Η νύχτα παίζει τα παιχνίδια της μες στο μυαλό ενός άντρα
Κείνα τα δονζουανικά αισθήματα που δεν καταλαβαίνεις
Γυρίζω πάλι να σε δω
που ανάβεις το τσιγάρο σου,
Να ‘χα το θάρρος να σου έκανα τράκα ένα για μένα,
μα δεν σε έχω ξαναδεί
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
