ΑΝΤΡΙ ΝΤΕ ΤΟΥΛΟΥΖ-ΛΩΤΡΕΚ
“Εν αρχή του μοντερνισμού ην ο Συμβολισμός”
Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια ξεφύλλιζα ένα βιβλίο που είχα βρει στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μου σχετικό με “μεγάλους” ζωγράφους της Ευρώπης και το μάτι μου ξαφνικά έπεσε στον πίνακα “Το τσίρκο “Φερνάντο”, η αμαζόνα” του Τουλούζ-Λωτρέκ. Ήταν σαν κάποιος να με πήρε από το χέρι και να με έβαλε σε εκείνο το τσίρκο. Το άλογο με την αμαζόνα κινούταν στα μάτια μου και εγώ καθισμένη στις κόκκινες κερκίδες παρακολουθούσα το θέαμα.
Έτσι, λοιπόν, έχοντας αυτή την μνήμη θα σας πω ότι, η οικογένεια του Τουλούζ-Λωτρέκ προέρχετε από τις πιο παλιές οικογένειες ευγενών της Γαλλίας, φανταστείτε ότι το γενεαλογικό του δέντρο φτάνει μέχρι και την εποχή του Καρλομάγνου, και μάλιστα όλοι η οικογένειά του ασχολούταν ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική. Επομένως καθόλου τυχαία δεν ήταν η ενασχόλησή του με τις εικαστικές τέχνες. Λόγω των προβλημάτων της υγείας του θα στραφεί πολύ σύντομα στο δρόμο της τέχνης απορρίπτοντας μια στρατιωτική σταδιοδρομία, ευτυχώς για εμάς.
Το 1878 και για περίπου τέσσερα χρόνια ο νεαρός τότε Αντρί παρακολουθεί μαθήματα στο εργαστήριο του Princeteau. Να σημειωθεί ότι στο μεσοδιάστημα έχει βιώσει την περιθωριοποίηση, λόγω του αναστήματός του, έχει αποτύχει στις απολυτήριες εξετάσεις και έχει γνωρίσει το ποτό και το μεθύσι. Τον Νοέμβριο του 1881 πετυχαίνει στις απολυτήριες εξετάσεις, ξεκινά να φοιτά στην Ecole des Beaut Arts και εξασκείτε ανελλιπώς στο σχέδιο κάτω από τις οδηγίες του δάσκαλού του Μπονά. Αγαπημένος του ζωγράφος και ο δικός μου πολύ αγαπημένος, Ντεγκά, τον οποίο θεωρούσε και ιδανικό δάσκαλό του. Μάλιστα πολύ πίνακες του θυμίζουν το ύφος και τη ματιά του Εντγκάρ Ντεγκά.
Στην σύντομη αλλά παρόλα’ αυτά έντονη ζωή του θα συνδεθεί με το καμπαρέ “ Moulin Rouge” πράγμα που φαίνεται και στη ζωγραφική του. Παράδειγμα οι πίνακές του “ Η Ζαν Αβρίλ χορεύει”, “Moulin Rouge”, στον οποίο παρατηρούμε, έντονα χρώματα, καθαρά περιγράμματα και θεατρικό φωτισμό. Τις περισσότερες από τις χορεύτριες που απεικόνιζε τις γνώριζε προσωπικά ενώ και ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να είναι κομμάτι αυτού του κόσμου που συνήθιζε να ζωγραφίζει.
Τα τελευταία του έργα τα δύο επεισόδια της “Μασσαλίνας”, πίνακας που αναπαριστά τις εξετάσεις του ξαδέλφου του στην Ιατρική Σχολή χαρακτηρίζεται από τάση για ριζικό αποπροσανατολισμό. Πλέον χρησιμοποιεί μουντή παλέτα, βασισμένη στο κόκκινο, το λευκό και το μαύρο, κυριαρχούν οι χρωματικές αξίες και όχι τόσο οι γραμμικές.
Στις 9 Σεπτεμβρίου το 1901 αφήνει την τελευταία του πνοή έχοντας πάντα στο προσκεφάλι του την μητέρα του και τον ξάδελφό του Gabriel Tapie de Celeyran.
Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι μετά τον θάνατό του οι πίνακες του Αντρί θα γοητεύσουν σπουδαίους ζωγράφους όπως ο Πάμπλο Πικάσο. Όμως ο δρόμος προς την επιτυχία θα είναι μακρύς, παρά το γεγονός ότι η οικογένειά του αλλά και ο φίλος του Maurice Joyant έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εκτιμηθεί το έργο του. Τελικά περίπου είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του, στις 30 Ιουλίου του 1922, θα εγκαινιαστεί το μουσείο που φέρει το όνομά του στο Αλμπι.
ΥΓ. Τα έργα του έχουν φιλοξενηθεί και στην Ελλάδα στο μουσείο Μπενάκη.
Δανάη Καλογερή
Γεννήθηκε ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 2001 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στα Βόρεια Προάστεια απέναντι από ένα αθλητικό κέντρο μαζί με τους γονείς της , τη γιαγιά της και το σκύλο της, Φοίβο. Αποφοίτησε από Καλλιτεχνικό σχολείο και τον προηγούμενο Σεπτέμβριο ξεκίνησε να φοιτά στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Αθήνα. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν φυσική εξέλιξη καθώς από τότε που θυμάται τον εαυτό της υποδυόταν ρόλους που έβλεπε σε ταινίες και σειρές και καθόταν άπειρες ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη τραγουδώντας και χορεύοντας.
