Ω, η αγαπημένη μου είναι σαν ένα κόκκινο, κατακόκκινο ρόδο
Που είναι φρεσκοανθισμένο τον Ιούνη.
Ω, η αγαπημένη μου είναι σαν μια μελωδία,
Που ‘ναι παιγμένη σε τόνο γλυκό.
Όσο ασύγκριτη είσαι, γυναίκα μου όμορφη,
Τόσο βαθιά ερωτευμένος είμαι.
Και θα σ’ αγαπώ ακόμα καλή μου,
Μέχρι όλες οι θάλασσες να στερέψουν.
Μέχρι όλες οι θάλασσες να στερέψουν διαλεχτή μου,
Και τα βράχια να λιώσουν από τον ήλιο
Και θα σ’ αγαπώ ακόμα γλυκιά μου,
Καθώς ο χρόνος της ζωής μου θα φεύγει.
Μα τώρα αντίο σου αγάπη μου μονάκριβη,
Αλλ’ αντίο μονάχα για λίγο!
Γιατί θα έρθω ξανά λατρεμένη μου,
Μίλια χιλιάδες κι αν βρεθώ μακριά σου!
*Mετάφραση: Κώστας Λιννός.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
