Πώς να περιορίσεις το έγκλημα
Πώς να πεις γίνομαι επίπεδη Να
Και ελέγχω την καμπυλότητα
Κάπου στον ουρανό αντανακλάται
Ένα άλλο κέντρο της γης
Τα αστέρια δημιουργούν στο σημείο
Ρουφήχτρα
Οι κομήτες γίνονται δέντρα
Οι καταρράχτες έχουν χρώμα δαμασκηνί
Και ξερνάνε στο μέλλον απόληξη
Οι κορυφές των πλανητών είναι βουνά
Και η κάθε έκρηξη σκόνης γίνεται
Άνθρωπος ήλιος
Γύρω από την ερωμένη
Κοιμωμένη
Και κλαίουσα
Αβινιόν δεσποινίδα
Και μάντισσα
Η γη μικρή κουκκίδα
Καμιά άβυσσος δεν χωρά αρκετά
Σε κανένα σύμπαν
Κλιματσίδες γίνονται τα δέντρα
Ατελή φτερά αγγέλων
Τον παλμό από το βήμα ενός γίγαντα
Κόκκινο
Ακούω
Και
Κάθε φορά στο ύψος του στήθους
Νιώθω το εμβαδό ενός ποδιού
Να πιέζει όλο και πιο πολύ την ψυχή να φθάσει
Στην πλάτη
Και βγαίνει από την άλλη μεριά ο πιο ισχνός
Εαυτός
Τον κάθε αμφιβληστροειδή τον χρειάζεσαι
Για να ζυγιάζεις καλά το ανάστροφο
Στο ίδιο βλέμμα
Σήμερα ξύπνησαν και δαγκώθηκαν
Μια λέξη τεμάχισαν στην άκρη των χειλιών
Και έσταξαν γράμματα και λίγο άιμα
Αφησαν να καταπιούν σημασία
Και τον υπαινιγμό
Ότι κάποιος δήθεν θέλησε
Στον ουρανό που ακόμη γαλάζιος
Πριν γίνει μαύρος / είδε κάποιους
Να ξεπουπουλιάζουν βασανιστικά τα φτερά τους
Με τσιμπιδάκι φρυδιών
Δεν είχαν κανέναν τρόπο πλέον
Στον ενδιάμεσο χώρο
Γης και μη γης
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
