Την αγαπούσε, τον αγαπούσε.
Τα φιλιά του ρούφηξαν ολάκερο το παρελθόν και το μέλλον της ή το προσπάθησαν
Αυτή η μόνη του όρεξη
Τον δάγκωσε, τον ροκάνισε, τον ρούφηξε
Τον ήθελε ολοκληρωτικά μέσα της
Ασφαλής και σίγουρο για πάντα
Τα μικρά τους βογγητά φτεροκοπούσαν στις κουρτίνες
Τα μάτια της δεν ήθελαν τίποτα να τους ξεφύγει
Το βλέμμα της καρφώθηκε στα χέρια, τις γροθιές, τους αγκώνες του
Την γράπωσε δυνατά έτσι ώστε η ζωή
Να μην την παρασύρει μακριά απʼ αυτή τη στιγμή
Ήθελε ολάκερο το μέλλον να παύσει
Ήθελε να σωριάσει τα χέρια του γύρω της
Πέρα από το χείλος της στιγμής, στο πουθενά
Είτε παντοτινά είτε όσο κρατούσε
Η αγκάλη της, ένα πελώριο πιεστήριο
Ώστε να τον αποτυπώσει στα κόκκαλα της
Το χαμόγελό του, η σοφίτα ενός κόσμου παραμυθένιου
Όπου δεν θα εισχωρούσε ποτέ ο αληθινός
Το χαμόγελό της ήταν δαγκωματιά αράχνης
Ώστε να παραμείνει ακίνητος ωσότου εκείνη πεινάσει
Τα λόγια του ήταν στρατός κατοχής
Το γέλιο της, απόπειρες δολοφόνου
Το βλέμμα του, σφαίρες, στιλέτα εκδίκησης
Οι ματιές του, φαντάσματα στην γωνιά με φριχτά μυστικά
Οι ψίθυροί του, μαστίγιο και στρατιωτικές μπότες
Τα φιλιά της, δικηγόροι που έγραφαν διαρκώς
Τα χάδια της, οι τελευταίοι γάντζοι ενός ναυαγού
Τα κόλπα του έρωτά της, ήχοι κλειδαριάς
Ενώ τα βαθιά κλαψουρίσματά τους έρπονταν στα πατώματα
Σαν ένα ζώο που σέρνει ένα τεράστιο δόκανο
Οι υποσχέσεις του, χειρουργική μάσκα
Οι υποσχέσεις της, ξερίζωσαν την κορυφή του κρανίου του∙
Θα έφτιαχνε ένα στολίδι με αυτό
Οι όρκοι του εξασθένησαν όλες της τις δυνάμεις
Της έδειξε πώς να φτιάχνει έναν κόμπο αγάπης
Στο πίσω μέρος του μυστικού της εσωρούχου
Οι κραυγές τους σφήνωσαν στον τοίχο
Τα κεφάλια τους χωρίστηκαν πέφτοντας για ύπνο, σαν δύο μισά
Ενός κομμένου πεπονιού, όμως ο έρωτας δύσκολα σταματά
Στον περιπλεγμένο τους ύπνο, αντάλλαξαν χέρια και πόδια
Στα όνειρά τους, τα μυαλά τους πήραν όμηρο το ένα το άλλο
Και το πρωί φορούσαν ο ένας το πρόσωπο του άλλου
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
