Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν «παραμυθά» που κάποτε αποφάσισε να αφήσει για λίγο τις γνώριμες θάλασσες, να ξεπεράσει τις φουρτούνες και τους ανέμους, και να ανακαλύψει το νησί των πυροτεχνημάτων, το οποίο ήταν γεμάτο ποντικάκια, τρυφερά κουνουπάκια, ναυαγούς και γοργόνες, παπάκια με μπλε ποδαράκια.
Λένε ότι τα παραμύθια ανοίγουν κόσμους, όπως ένα παιδί ανοίγει διάπλατα το παράθυρό του κάθε πρωί για να δει τον ήλιο. Ονειροπολείς με τις μυρωδιές και τους ήχους που σου αφηγούνται και εύχεσαι να καθόσουν στα πόδια της γιαγιά σου έχοντας μια μυρωδιά νυχτολούλουδου στη μύτη, κάποια δροσερή νύχτα του καλοκαιριού. Ανοίγοντας το παράθυρο των παραμυθιών κολυμπάς σε θάλασσες γαλάζιες, μοβ και βυσσινί, γεύεσαι παγωτά από τσιχλόφουσκα και μέλι, και οδηγείσαι σε μονοπάτια ανθοστόλιστα, όπου το γιασεμί ξεχειλίζει σε κάθε σελίδα και η φαντασία πλέει στα πιο κρυφά ουράνια τόξα της γης. Ποιοι τα λένε όλα αυτά; Μα οι πειρατές και οι θαλασσόλυκοι που έχουν ταξιδέψει στις επτά θάλασσες και σε όλες τις ηπείρους, και είναι απ’ όλους μας οι πιο σοφοί.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς μας έδειξε τον δρόμο για τη χώρα χωρίς γάτες, μας είπε να μην γαργαλάμε ποτέ έναν γορίλα και να ζούμε στο παρόν, να κοιτάμε με προσοχή τα κύματα που φεύγουν και να αγαπάμε ακόμα και τα πιο ενοχλητικά κουνουπάκια, καθώς μπορούν να γίνουν οι καλύτεροί μας φίλοι έστω και για ένα καλοκαίρι.
Γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1946 στην Αθήνα. Με σπουδές Νομικής σε Ελλάδα και Αγγλία, διδάσκει από το 1978 Εγκληματολογία και Συγκριτικό Ποινικό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ. Στη φαρέτρα του φέρει διδασκαλίες και σε άλλα πολλά Πανεπιστήμια της Αγγλίας, αλλά και μια πενταετή πορεία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών ως καθηγητής Εγκληματολογίας. Επίσης στο βιογραφικό του αναγράφονται πληθώρα ακαδημαϊκών άρθρων, διατριβές και έρευνες σε αστυνομικές δραστηριότητες.
Σε μικρή ηλικία έρχεται σε επαφή με τη λογοτεχνία, όχι σαν αναγνώστης αλλά σαν δημιουργός, καθώς συγγράφει τα πρώτα του παραμύθια. «Ένα ελατάκι για τον Τάκη», «ο Ιγνάτιος και η γάτα», «Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι», «Φρουτοπία», «Τα τρία μικρά λυκάκια», είναι μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα της λογοτεχνικής του δουλειάς. Εμπνέεται από τα πιο μικρά και απρόσμενα πράγματα, από ένα καπάκι, ένα καλαμάκι, ένα κουκούτσι από βύσσινο, όπως ακριβώς και ένα εγκληματολόγος, όπου μέσα από κάτι φαινομενικά ασήμαντο μπορεί να εξιχνιάσει ένα πολύκροτο έγκλημα.
Μπορεί ο Ευγένιος Τριβιζάς να μην είχε στόχο να πιάσει τ’ αστέρια, όπως το ποντικάκι στο παραμύθι του, όμως χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει έφτασε στον ουρανό, άγγιξε ακόμα και το πιο κρυμμένο αστέρι και έγινε ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς παραμυθιών. Παραμύθια διηλικιακά που θίγουν ζητήματα δικαιοσύνης, ελευθερίας, αγάπης και φιλίας, δίνουν την αίσθηση του κόσμου, ενός κόσμου που θα θέλαμε να είμαστε μέρος του, να περπατάμε στα μονοπάτια του και να γευόμαστε τις γεύσεις του, χωρίς να ξέρουμε ότι είμαστε σχεδόν εκεί, περπατάμε σε εκείνα τα μονοπάτια, κάνουμε τις ίδιες σκέψεις και έχουμε τις ίδιες ανησυχίες με την Πριγκίπισσα Δυσκολούλα, τον μικρό Τάκη και τον παγωμένο Τουρτούρη.
Να ξέρετε ότι κάπου στα πέρατα της γης, κάπου ανάμεσα στον Μισσισιπή, στην Ισπενπονία και τη Φονφάη, κοντά σε ένα λόφο, πάνω σε ένα παγκάκι από δροσοσταλίδες βρίσκεται, κάθε εποχή του χρόνου, ένας χιονάνθρωπος ονόματι Τουρτούρης. Ο μικρός αυτός χιονανθρωπάκος κάποτε υποσχέθηκε να μην λιώσει ποτέ και να μείνει κρύος για πάντα. Κράτησε λοιπόν την υπόσχεσή του και από τότε μένει εκεί σ’ εκείνο το παγκάκι όλες τις μέρες του κόσμου. Αν θες και εσύ να τον επισκεφτείς δε μένει παρά να κλείσεις τα μάτια, να ζωγραφίσεις με το νου μια βάρκα πλημμυρισμένη με δροσοσταλίδες και χρυσαλιφούρφουρα και να σαλπάρεις μέχρι το «Νησί των Πυροτεχνημάτων», όπου κατοικούν τα όνειρα και η ανεμελιά, μακριά από κάθε τι γκρίζο και μουντό, μιας και εκεί έχει μόνο ήλιο καλοκαιρινό.
Εμπρός λοιπόν!
Μια ιστορία ενός χιονάνθρωπου και ενός κοριτσιού. Ενός κοριτσιού που έφτιαξε ένα χιονάνθρωπο και του ζήτησε να μη λιώσει ποτέ. Ενός χιονάνθρωπου που ξεκίνησε να πάει στο Βόρειο Πόλο.
Είναι η ιστορία όλων των κοριτσιών που φτιάχνουν ένα χιονάνθρωπο, όλων των χιονάνθρωπων που ξεκινάνε κάποιο πρωί για το μακρινό ταξίδι, το ταξίδι για το Βόρειο Πόλο…
Ευγένιος Τριβιζάς, Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι
*Γράφει η Δανάη Καλογερή.
Γεννήθηκε ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 2001 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στα Βόρεια Προάστεια απέναντι από ένα αθλητικό κέντρο μαζί με τους γονείς της , τη γιαγιά της και το σκύλο της, Φοίβο. Αποφοίτησε από Καλλιτεχνικό σχολείο και τον προηγούμενο Σεπτέμβριο ξεκίνησε να φοιτά στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Αθήνα. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν φυσική εξέλιξη καθώς από τότε που θυμάται τον εαυτό της υποδυόταν ρόλους που έβλεπε σε ταινίες και σειρές και καθόταν άπειρες ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη τραγουδώντας και χορεύοντας.
