Ας θυμηθούμε
τις μοναχικές βόλτες των λέξεων
ενός ανθρώπου μόνου στην ζωή
σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο με ίσκιους
απ τις μορφές του παρελθόντος του.
Ας σκύψουμε
Συμπονετικά
μπροστά στην αδυναμία του
να αποφασίσει τώρα που θέλει να πάει.
Στον φόβο του
να πλησιάσει την πόρτα εξόδου.
Του υποσχέθηκε ο κόσμος
μια ζωή χωρίς αναστεναγμούς,
χωρίς τυραννία.
Κι αυτός τον πίστεψε.
Τα πουλιά μήνες τώρα
του χτυπούν με τα ράμφη
τα τζάμια στα παράθυρα.
Αυτός
Νομίζει
πως κάθε μέρα
πέφτει χαλάζι.
Ο κόσμος τρέχει
Πέφτει
και ξανασηκώνεται
και τρέχει πάλι.
Αυτός
τα αγνοεί όλα αυτά.
Αφήνει άγραφες σελίδες παντού μεσ στο δώμα.
Στα πατώματα,
κάτω απ το κρεβάτι, στο τραπέζι,
μέσα στα συρτάρια,
στα πιάτα,
στο ποτήρι,
στα τασάκια,
στα παπούτσια…
Έτσι έχασε και την ηλικία του, και τα νοήματα
και σφιχταγκάλιασε την αβεβαιότητα
της μιας μονότονης μέρας μετά την άλλην.
Και πιο νεκρός απ τους νεκρούς πια είναι.
Μες στην σιωπή του.
Που μήτε πρόλογο είχε
και μήτε επίλογος θα υπάρξει
όσο υφαίνει μια σιωπή τρωτή.
Και που δεν έχει για συγκομιδή
ούτε μιας τόσο δα μικρής κραυγής
στην άκρη της σιωπής του.
Ένα δειλό έστω σινιάλο ζωής.
Και έτσι
όλα τα κάμει να φαντάζουν προορισμένα
και θνητά,
αδύναμα και μάταια.
Να φθείρεται ακίνδυνα
ζωγραφίζοντας πόρτες στους τοίχους
και πουλιά που πετούν μακριά
ελεύθερα στο ταβάνι
χωρίς ποτέ ο ίδιος να υπήρξε.
Πεθαίνοντας χωρίς να έχει γεννηθεί.
Αρχίζω με το Σ’ αγαπώ |Σχέδια & Ποιήματα |Bibliotheque
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
