Ο άντρας στρέφει την πλάτη του στο νησί.
Τώρα δεν θα πεθάνει στον παράδεισο
δεν θ’ ακούσει ξανά
τα λαούτα του παραδείσου ανάμεσα στα λιόδεντρα,
πλάι στις λιμνούλες με το καθαρό νερό
κάτω απ’ τα κυπαρίσσια. Τώρα
ο χρόνος ξεκινάει, μέσα του ακούει κιόλας
εκείνον τον σφυγμό που είναι της θάλασσας το αφήγημα,
την αυγή κυρίως, που η έλξη γίνεται πιο δυνατή.
Ό, τι μας έφερε εδώ
θα μας διώξει πάλι μακριά – το καράβι μας κιόλας
λικνίζεται στο χάλκινο νερό του λιμανιού.
Τώρα η μαγεία πέρασε.
Δώσ’ του πίσω τη ζωή του,
θάλασσα, εσύ, που μόνο μπρος πηγαίνεις.
*Μετάφραση: Δήμητρα Κωτούλα
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
