Σαν να εισπνέεις κρατώντας την αναπνοή
για μια αιωνιότητα
αιχμαλωτίζοντας κάθε χλωμό άλλοθι
του απολεσμένου χρόνου.
Σαν η ανάσα αυτή να μπορούσε να ξορκίσει
τραυματικές απορίες
και πλάνα δράσης αδρανή και μετέωρα
μέσα σε ένα χάος ιδιοτέλειας.
Σαν κάθε ώρα να κρατούσε την μαγεία των παλμών
από τις μελωδίες της νομαδικής άγριας φύσης
και της έκστασης των σκοτεινών σαμάνων
δίνοντας χώρο σ’ άλλες αισθήσεις.
Σαν, παρά τις προβλέψεις, η Άνοιξη και το Καλοκαίρι
να αγνοούσαν την ανέγγιχτη ροή των εποχών
τις θαμπές υποσχέσεις του Φθινοπώρου
και τις τιμωρίες του Χειμώνα.
Σαν να προσπαθείς να συλλάβεις τ’ ασύλληπτα
ξεπερνώντας κάθε όριο αντοχής
κι ύστερα να τα παραδίδεις βορά σ’ ό,τι διαλέξει
η ορισμένη μέρα.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
