Ὄχι μόνο τ’ ἀθῶα παράπονα,
ποὺ ἀναποδογυρίζουνε μὲ μιὰ κλοτσιὰ στὸ στῆθος,
ὄχι μόνο οἱ φωνές, ποὺ τὶς ξαπλώνουν στὶς πλατεῖες,
ὄχι μόνο οἱ ἀνύποπτοι ἐνθουσιασμοί.
Πιὸ δυνατὴ εἶναι, πιότερο βαραίνει
ἡ σιωπὴ ποὺ ἀκολουθεῖ,
ἡ σιωπὴ τῶν πεισμωμένων δρόμων, τῶν κλειστῶν παραθυριῶν,
ἡ σιωπὴ τῶν παιδιῶν μπροστὰ στὸν πρῶτο σκοτωμένο,
ἡ σιωπὴ μπροστὰ στὴν ξαφνικὴ ἀτιμία,
ἡ σιωπὴ τοῦ δάσους,
ἡ σιωπὴ τοῦ ἀλόγου δίπλα στὸ ποτάμι,
ἡ σιωπὴ ἀνάμεσα σὲ δυὸ στόματα, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ φιληθοῦν,
κι ἐκείνη ἡ «ἑνὸς λεπτοῦ σιγή»,
ποὺ παρατείνεται καὶ γιγαντώνεται
μὲς στὶς καρδιές, μὲς στοὺς αἰῶνες,
ἡ σιωπὴ ποὺ ἀποφασίζει
τί εἶναι νὰ μείνει, τί εἶναι νὰ χαθεῖ.
(«Ὀρθοστασία», 1957)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
