Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’ναι σαν ένα κοπάδι άλογα

που αφηνιασμένα θα τρέχουν

για έν’ ανύπαρχτο τέρμα

και θα ’ναι σα μια βροχή

που θα γεμίζη λησμονημένες στέρνες

βρόχινο νερό

θα ’ναι σαν το πρώτο κλάμα βρέφους.

 

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’ναι σαν μια εκκλησιά

με κλαμένους ανθρώπους

και θα ’ναι σαν μια σειρά από αδειασμένα

φλυτζάνια του καφέ σ’ ένα χαμηλό τραπεζάκι

θα ’ναι σαν μια αγκαλιά ξεραμένα λουλούδια.

 

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

συλλογίσου τις βάρκες

που θα ψάχνουν τη νύχτα

την αμμουδιά που θα τρομάζη τις νυχτερίδες

συλλογίσου κείνη την κόκκινη πέτρα

που μπαρκάρησε για να μην αράξη ποτέ σε λιμάνι.

 

Η τελευταία θάλασσα θα ’ρθη αύριο

και θα ’σαι εσύ με τα μαλλιά σου και τα μάτια σου

χωρίς χρώμα

και θα χτυπάν οι καμπάνες και θα σφυρίζουν τα βαπόρια

κι’ οι εφημερίδες θα γράφουν

λόγω του πνέοντος σφοδροτάτου ανέμου

το πυρ προσέλαβε τεραστίας διαστάσεις.

 


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΑντανακλάσεις σε θολούς καθρέπτες
Επόμενο άρθρο« τα πρωινά »
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.