Κύριε αμάρτησα ενώπιον σου
Ήλπισα πολύ σε μιαν άλλη αυγή
Και προσευχήθηκα τόσο
Ώσπου μου τελείωσαν οι λέξεις|
Κρατήθηκα τόσο συχνά από το δειλινό
Στα δέντρα τα αειθαλή
Θνητός εγώ, ένα κλαράκι φθαρμένο
Στο βάθος του απείρου
Άνθρωπος απλός
Μόνο άνθρωπος
Δεμένος πισθάγκωνα τόσο συχνά
Από άγνωστες βουλές ανθρώπων και πραγμάτων
Κύριε, ίνα τι με εγκατέλειπες
Στο ακούσιο κρίμα της ύπαρξης μου
…
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
