Κι όταν όλος ο κόσμος έφευγε
και μέναμε οι δυο μας
ανάμεσα σε άδεια ποτήρια και βρώμικα
σταχτοδοχεία,
τι όμορφα που ήταν να ξέρω πως
βρισκόσουν
εδώ σαν μια όαση,
μόνη μαζί μου στην άκρη της νύχτας
και πως διαρκούσες, ήσουν
περισσότερη από το χρόνο,
ήσουν αυτή που δεν έφευγε
διότι ένα κοινό μαξιλάρι
και μια κοινή ζεστασιά
θα μας καλούσαν ξανά
να ξυπνήσουμε την επόμενη ημέρα,
μαζί, γελώντας, ξεχτένιστοι.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
