Madebygrey
«Εγώ νιώθω πάντα γυμνός στη σκηνή»
Ο madebygrey – κατά κόσμον Αντώνης Χατζημιχάλης – είναι μόνος του μία μπάντα και ο ίδιος προσδιορίζει τον ήχο της ως «Ορχηστρική, κινηματογραφική μουσική, με ποστ-ροκ αγγίγματα». Η μουσική του προσωπικά θεωρώ, πως κρύβει μια δραματουργία μαζί με την συναισθηματική φόρτιση που συχνά αισθάνεσαι πως σε βαθαίνει σε μια προσωπική σου στιγμή, που είτε αναπολείς, είτε βιώνεις, όταν ακούς madebygrey. O Αντώνης, έκανε το ντεμπούτο του μέσω του διαδικτύου το 2013. Τα δισκογραφικά του βήματα είναι τα: I have written a wicked book,and feel spotless as the lamb, 2013, #grief, 2016, No closure, 2019.
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Σύρμο.
Πως αισθάνεσαι γράφοντας μουσικές τις οποίες οι άνθρωποι θα τις ακούν, ίσως αποκλειστικά, στις ολοσκότεινες ώρες τους;
Μεγάλη τιμή αν όντως ισχύει! Εκείνες τις στιγμές είναι που οι άνθρωποι προσέχουν αυτό που ακούν. Είναι οι στιγμές που οι όροι διασκέδαση και ψυχαγωγία έχουν πλήρως αποδομηθεί στις συνειδήσεις των ακροατών, και οι στιγμές που έχουν πραγματικά ανάγκη από μουσική που να ταυτίζεται μαζί τους, πριν καν πατήσουν το play. Αν συμβαίνει αυτό λοιπόν, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Αυτή της ταύτισης και της ένωσης.
Τι είναι για σένα το γκρίζο;
Ένα χρώμα, τίποτα παραπάνω, τίποτα βαθύτερο. Μάλιστα το όνομα «madebygrey» δεν το έχω βρει εγώ καν.
Ένα μουσικό κομμάτι τι πιστεύεις πως έχει να προσφέρει παραπάνω στον ακροατή από ένα μουσικό κομμάτι με στίχους;
Ελευθερία στην αφαίρεση όσο και στην ονειροπόληση. Οι στίχοι έχουν την ιδιότητα, ως γλωσσική μορφή επικοινωνίας, να μεταφέρουν συγκεκριμένα νοήματα και εικόνες. Όταν εκλείπουν, δίνεται χώρος στη μουσική να δημιουργεί συγκεχυμένες εικόνες και πληροφορίες, που μπορούν να ερμηνευτούν τόσο διαφορετικά από τον κάθε ακροατή. Αυτό… το βρίσκω μαγικό και πιο ελεύθερο, χωρίς φυσικά να απορρίπτω τον στίχο και το τραγούδι.
Οι λογοτέχνες βλέπουν μια εικόνα, διαβάζουν κάτι κάπου και γράφουν. Ποια είναι η αφετηρία μιας μουσικής σύνθεσης;
Η αισθητική. Εννοώ πως, προσωπικά απλά παίζω κάτι, μου αρέσει, το ξαναπαίζω, το εξελίσσω. Προφανώς υπάρχουν ζυμώσεις μέσα μας από την ζωή μας, σε όλα τα επίπεδα. Νομίζω όμως ότι τελικά τα βιώματα και τα ερεθίσματα, είναι εκείνα που έρχονται να διαμορφώσουν και την αισθητική μας. Δεν σκέφτομαι ποτέ εικόνες, πρόσωπα ή καταστάσεις, αν αυτό ρωτάς. Απλά μια μελωδία μου κάνει ή όχι. Η αισθητική μου πάντως, ναι, διαμορφώνεται από τα βιώματά μου.
Ακούς την μουσική σου;
Ναι την ακούω. Ακούγεται τρελό και ίσως ναρκισσιστικό, αλλά είναι υπέροχο συναίσθημα να έχει καθαρίσει το αυτί και το μυαλό σου μετά από μια κυκλοφορία, να έχουν περάσει μήνες και ξαφνικά να βάζεις να ακούσεις σαν απλός ακροατής και να σε αγγίζει. Αρχικά σιχαίνομαι τα κομμάτια μου λόγω των πολλαπλών ακροάσεων, κατά την όλη διαδικασία της παραγωγής τους. Μετά από αρκετούς μήνες όμως, μου αρέσει να τα ακούω ανάμεσα στη μουσική που παίζει στην playlist μου.
Βρίσκεις εύκολα τρόπο να λάβεις μέρος σε μουσικά φεστιβάλ; Δίνονται ευκαιρίες;
Ευκαιρίες δίνονται αν το κυνηγάς. Budget δεν υπάρχει να καλύψει τα έξοδα (διαμονή, φαγητό, μεταφορικά). Για αμοιβή των μουσικών δεν αναφέρω κάτι για να μην δώσω κωμικό τόνο στην συνέντευξη.
Ποια/ποιο κομμάτι θα έβαζες σε κάποιον για να τον μυήσεις στο μουσικό είδος που συνθέτεις;
Θα έβαζα το «Atom Heart Mother» των Pink Floyd, γιατί αν πρόκειται για μύηση καλύτερα να γίνει από τις βάσεις θεωρώ. Το εν λόγω κομμάτι έχει ακριβώς τα όργανα που μου αρέσει να χρησιμοποιώ, πολλές αλλαγές, εκπληκτική μελωδία και είναι κλασικό. Παρ’ όλα αυτά, δεν αισθάνομαι καμία ανάγκη να μυήσω κάποιον-α στη μουσική μου ή τα μουσικά μου ακούσματα. Βρίσκω πολύ πιο όμορφο και απολαυστικό τον αυθόρμητο ενθουσιασμό μου, όταν τυχαίνει να μιλήσω με άτομα που δεν χρειάζονται μύηση, αλλά έχουν βρεθεί μόνοι τους σε πλαίσια κοινής αισθητικής με την δική μου!
Ποια συναισθήματα σε κυριεύουν στα live σου και ποια το κοινό που σε ακούει;
Για το κοινό που με ακούει, δεν έχω ιδέα! Δεν κοιτάω καν κατά εκεί συνήθως, για να είμαι ειλικρινής. Όσο έχω κοιτάξει, έχω δει άτομα να κουνιούνται και να «χάνονται» και αυτό μου αρκεί. Επίσης, στην τελευταία εμφάνιση στο AN Club, δεν θα ξεχάσω το χειροκρότημα του κοινού πριν καν παιχτεί η πρώτη νότα. Όσο για ‘μένα… εγώ νιώθω πάντα γυμνός στη σκηνή. Αισθάνομαι ευθύνη απέναντι σε όλα και αυτό είναι ένα βαρύ φορτίο για εμένα. Από το κοινό που θα πληρώσει εισιτήριο, μέχρι τις ανάγκες αλλά και την ψυχολογία των μουσικών μου και των συντελεστών. Απολαμβάνω όμως πολύ τα ζεστά χειροκροτήματα και υπάρχουν πολλές φορές που εκστασιάζομαι την ώρα που παίζουμε και αδειάζει εντελώς το μυαλό μου. Πολλά και έντονα τα συναισθήματα σε κάθε live!
Πως βλέπεις το μέλλον της ελληνικής ποστ-ροκ σκηνής;
Τι είναι αυτό; Πέρα απ’ την πλάκα, κανένα μέλλον. Όταν η προσφορά είναι πολύ μεγαλύτερη της ζήτησης, δεν υπάρχει μέλλον γενικά.
Αν ένα κομμάτι σου μπορούσε να συνοδεύσει μια σημαντική, ιστορική στιγμή, ποια θα επέλεγες και γιατί;
Δεν ξέρω και δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να το σκεφτώ! Το θέμα είναι ότι ζούμε σημαντικές ιστορικές στιγμές και δίσκοι βγαίνουν ακόμα!
Αυτό το διάστημα τι ετοιμάζεις και που μπορεί κάποιος να σε ακούσει;
Ετοιμάζω το «Music For The Deprived» ένα άλμπουμ πολύ διαφορετικό από τα δύο προηγούμενα, αλλά και το EP που κυκλοφόρησα ψηφιακά το καλοκαίρι. Μπορεί να ακούσει κάποιος madebygrey από τα links που φαντάζομαι θα συνοδεύουν τη συνομιλία μας, από το youtube, το bandcamp και πολύ σύντομα σε spotify και apple music. Επίσης το #grief κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία σε βινύλιο.
Γεννήθηκε το 1979 και πιστεύει πως στην ζωή τα πάντα είναι σχετικά. Ζει μόνιμα στην Κρήτη γράφοντας στίχους, μυθιστορήματα, διηγήματα κ.α. Από τις εκδόσεις Λυκόφως, έχει εκδοθεί το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Το μπλε τετράδιο”. Λόγια του έχουν τραγουδήσει ο Νίκος Ζούδιαρης, η Φωτεινή Δάρρα και ο Απόστολος Ρίζος. Λατρεύει τον τομέα της ψυχολογίας, την λογοτεχνία, και το σκάκι. Μισεί την αδικία και την αχαριστία.
