Μια γυναίκα, Τάσος Λειβαδίτης

tasos_leivaditis

Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου

Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη

Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας

Τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια

Απ’ όπου θα περνούσαν οι αιώνες –α, για να γεννηθείς εσύ

Κι εγώ για να σε συναντήσω

Γι’ αυτό έγινε ο κόσμος.

 

Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα

Πάνω απ’ το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα

Ως τ’ ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.

 

 

 

«Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ» έλεγα.

Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμά σου:

«Έχει ψύχρα απόψε».

Τα μάτια σου καρφώνονταν αδιάκοπα πάνω στην πόρτα

Με κείνο το ακαθόριστο βλέμμα

Που έχουν οι αιχμάλωτοι και τα κλειδωμένα παιδιά.

Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα

Και σ’ αγκάλιαζα με απεγνωσμένα χέρια

Μα ήταν σα να ‘ξυνα με τα νύχια μου

Το αδιάφορο χώμα ενός τάφου

Που είχαν θάψει κι όλας ολόκληρη τη ζωή μου.

 

 

 

Τώρα βαδίζω άσκοπα στους δρόμους, κοιτάζω τις βιτρίνες

Προσπαθώ να συλλαβίσω ανάποδα τις επιγραφές των μαγαζιών

Αγοράζω κάστανα, και βρίζομαι με τους αστυφύλακες της τροχαίας

Που μου παρατηρούν αδιάκοπα πως σταματώ την κυκλοφορία.

Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω!

Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένια και τα νύχια

Των νεκρών.

 

 

 

Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω

Ακόμα και το πρόσωπό της

Πασχίζω να θυμηθώ –τίποτα.

Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά

Που είναι κάτι περισσότερο

Κι απ’ την ανάμνησή της.

Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.

Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ’ την πόρτα σου

Εσύ θα ξέρεις

Πως πέθανε σφαγμένος απ’ τα μαχαίρια των φιλιών

Που ονειρευότανε για σένα.

 


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθρο“Κυανό”: Η νέα ποιητική συλλογή της Μαρίζας Καζακλάρη
Επόμενο άρθροΠιστεύεις στους χωρισμούς;, Σταύρος Σταυρόπουλος
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.