Τώρα, του φαινόταν πως είχε μπροστά του, ένα καινούργιο κόσμο, εντελώς αθώο και αγνό. Αμόλυντο από την κακότητα, την παλιανθρωπιά κάθε είδους. Ένιωθε σαν να τραβούσε μια σιδερένια κουρτίνα που τον κρατούσε στη σκοτεινή φυλακή, κι αυτό που το αποκαλυπτόταν ήταν σαν αγιογραφία, ένα θέαμα πλημμυρισμένο στο φως και στα χρώματα. Όλα αποκτούσαν μελωδική προοπτική, γίνονταν ανάλαφρα, έχαναν τη βαρύτητά τους, το ειδικό βάρος τους.
Φανταζόταν τα μάτια της, να κοιτούν τον χρυσαφένιο ουρανό και σε κάποια στιγμή να γυρίζουν και να προσηλώνονται σε αυτόν. Τότε ηρεμούσε, γαλήνευε. Ήθελε να πετάξει στο άπειρο, μακριά από την κοινωνική ζωή, την επενδυμένη με χρονικούς περιορισμούς, γελοίες υποχρεώσεις, επιβληθείσες συνήθειες κι επίφοβες – αόριστες ανάγκες. Αισθανόταν σαν να βρισκόταν καταμεσής στη θάλασσα και από εκεί να βλέπει ταυτόχρονα, από διάφορα σημεία του ορίζοντα, ν’ ανατέλλουν ενενήντα εννέα ήλιοι. Ετούτες οι φαντασιακές φωταψίες εισχωρούσαν βαθιά στο αίμα του.
Κατάφερε να κερδίσει την καρδιά της, και πλέον πίστευε πως υπάρχει στον κόσμο η απόλυτη ευτυχία, αυτή η ελευθεριακή κατάσταση της αγάπης. Έβλεπε όμως, και το σκοτάδι (τη δυνητική κατάσταση της πραγματικότητάς ) να ’ρχεται, αλλά δεν τον ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή που ‘μοιαζε με μια μικρή αιωνιότητα.
Γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
