Τα μάτια της έσταζαν από αγάπη
Τα χέρια της γέρικα και αποδυναμωμένα πλέον έστεκαν σαν ξέρα κλαδιά στα πλευρά της
Όλα όσα ήταν είχαν πλέον χαθεί μέσα στην χλωμότητα του προσώπου της
Μέσα στην άβυσσο και την λησμονιά των αιώνων
Μόνη ανάμνηση η ζεστή αγκαλιά της όπως με τύλιγε μέσα στα στήθη της
Μία όαση από άρωμα τριαντάφυλλων και δυο μάτια γεμάτα σοφία που αποκτήθηκε ανάμεσα σε φουρτούνες και μπόρες
Μια γυναίκα σφυρηλατημένη στο κολαστήριο ενός σπιτιού
Ένας αναγεννημένος φοίνικας , τα φτερά του οποίου σκέπαζαν όλους με θέρμη δίχως πόνο
Μια γυναίκα με χρυσαφένια μαλλιά και μελί μάτια όμοια με πίνακα της αναγέννησης
Πόσο θα ήθελε να είναι μέσα στην αγκαλιά της όπως στο παρελθόν
Σε εκείνα τα χρόνια, τα ανέμελα, όπου οι πληγές του παιδικού κορμιού μου γιατρεύονταν μέσα από το μητρικό φιλί .
Το χάδι της.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
