Μόνος
χωρίς αμφιβολία για το τέλος.
Η σάρκα μου τρυφερή για το μαχαίρι Σου.
Το σχέδιο αυτό ούτε δικό Σου ούτε δικό μου
και η αποτίμηση της τέφρας
ούτε ζωή ούτε θάνατος.
Ό,τι χάνω με σκοτάδι
με σκοτάδι το κερδίζω
Ό,τι καλώς ηγάπησα μένει και σώζει
τα δε λοιπά, σκύβαλα.
Ο θάνατος κινείται κυκλικά.
Ο ευαγγελισμός αυτών των λέξεων
δεν φτάνει στ’ αυτιά της
μοίρας
Μέσα στη βροχή
ανυπόστατου μάννα
υψώνονται οι φθόγγοι
του δύσπιστου ωσαννά μου.
Τη στιγμή του τελευταίου ασπασμού
θυμήσου κι εμένα Vergine madre
θυμήσου τον άμεμπτο συκοφάντη Σου.
Το ποίημά μου ένα φέρετρο ανοιχτό.
Χάρης Βλαβιανός, VIII (Η νοσταλγία των ουρανών, 1991)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
