Να αγγίζεις το σκοινί κόκκινο σαν επιθυμία
Με αυτό να δένεις τον καρπό της σκέψης
Θέλω πάλι
Να ακουστούν τα χρώματα πάνω σε απουσία
Χιονιού
Νιφάδα-νιφάδα να έλκεται ο ουρανός
Και να φτιάχνει γης ολόκληρο πάπλωμα
Μέσα εκεί οι προηγούμενες αναμνήσεις
Πριν την μνήμη να αργοπεθαίνει με ησυχία
Καλά ζυγιασμένη στο ξέπνοο σιγά
Στο μουδιασμένο δάχτυλο που μόνο δαχτυλίδι
Φανερώνει σε λάμψη
Μέσα όλο λευκό και
Θέλω πάλι
Τα μαλλιά κατάκόρυφα και σε παραλληλία των ώμων
Να ξεδιψούν βροχή και αστερόσκονη
Η μουσικά να τεντώνει την τρίχα
Άφοβα να σκεπάζει το χίονι τα φρύδια
Και αυτό να λέγεται μεγάλωμα και
Διαστολή του σύμπαντος που λέγεται
Έρωτας
Και συστολή της ψυχρότητας που λέγεται
Σιγή
Και εκεί το αστρικό φοβερό και μεταμορφωμένο
Γίνεται χρόνος σε άλλη εικόνα
Που λέγεται αναποδογυρισμλενο πλεκτό
Και βλέπεις όλο σε όλο
Τα αστέρια από την ανάποδη όψη
Όλο σε όλους τους κόμπους φωνής
Που θέλει να ουρλιάξει
Την μοναξιά ενός ήλιου και μόνο
Ολόκληρου
Και μόνο ένα φωνήεν
Να έχει έρθει στα χείλη σαν τελευταία νιφάδα
Χιόνι
Και μόνο μια λάμψη από καιρό πεθαμένη επιθυμία
Και
Θέλω πάλι
Αλλά ολόκληρη στρώση ο κόσμος
Να μην αφήνει την φυγή
Να γίνεται στα μάτια
Στο χρώμα
Στο στόμα
Να γίνει πιο λευκή από το άστρο
Και μετά πάλι εκεί
Στο μούδιασμά της απόλυτης έλξης
Να αφήνεσαι να συρρικνώνεις
Τον θάνατο
Να τον αφήνεις να καίει νιφάδα- νιφάδα
Την ακρογωνιαία πορεία
Πάνω στο πιο πελιδνό δέρμα
Το σώμα και η αντίθεση να πυρακτώνει
Τον ήλιο να τυφλώνει σαν προβολέας
Το σώμα πάνω στο τόσο απορροφημένο
Λευκό του ερωτευμένου θανάτου
Κύτταρο κύτταρο
Να συνθέτεις το σώμα σου σαν τουβλάκι
Που δεν εφαρμόζει σε μυρωδιά
Να!Κοίτα πως έφτιαξες έναν δείκτη
Να δείχνει την θάλασσα και να κρύβει
Στο στόμα –μάτι
Την οφθαλμάπατη της σίγασης
Αν κατοικούσες σε εκείνο το άστρο θα έβλεπες
Την ιστορία της γης με τρόπο άλλο
Τώρα γίνεται ο τρωικός πόλεμος
Και η αρπαγή του ωραίου
Σε αυτόν τον χρόνο ζεις
Και διαστέλεσαι σαν αιδόιο
Να δεχθείς την περατότητα του ορίζοντα
Τι υπάρχει πίσω από ένα απολιφάδι θάλασσας
Που τρεμουλιάζει την λάμψη
Του φεγγαριού στην αντανάκλαση
Του όταν λίγο ζαρώνει από το χνώτο
Της νύχτας ή του ελάχιστου χειμώνα
Θα υπήρχαν οι εποχές σε τέσσερα
Επιμέρους νοήματα;
Η ηλικία θα ήταν 300.000 νοήματα
Το δευτερόλεπτο και πλέον
Θα λέγεται Ανδρομέδα το συναίσθημα
Που δεν εκτιμάται καλά από την
Νύχτα μου
Ένας λάκκος λαγνείας στον μηδενισμό
Της αίσθησης
Αφήνω
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
