O Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς, κατά κόσμων Τενεσί, γεννήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στο Κολόμπους του Μισισιπή, από μητέρα αριστοκράτισσα και πατέρα πλασιέ. Από νεαρή ηλικία ήρθε αντιμέτωπος με μεγάλες δυσκολίες καθώς σε ηλικία πέντε ετών διαγνώστηκε με παράλυση των κάτω άκρων, γεγονός που τον καθήλωσε για δύο χρόνια. Εξαιτίας αυτού, λόγω της ανημποριάς του, η μητέρα του του έδωσε το έναυσμα να σκέφτεται και να γράφει ιστορίες.
Οι συνθήκες διαβίωσης με τους γονείς του ήταν δυσοίωνες, καθώς ο πατέρας του υιοθέτησε με τον καιρό βίαιη συμπεριφορά και η μητέρα του πιθανότατα είχε νευρική κρίση. Όμως αυτό που τον επηρέασε περισσότερο ήταν η σχιζοφρενής αδελφή του, Ρόουζ με την οποία ο Ουίλλιαμς ήταν πολύ κοντά. Παρά τις αντιξοότητες όμως δεν το έβαλε κάτω, σπούδασε δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο του Μισούρι και θεατρολογία στο Σαιν Λούις, αποσπώντας βραβεία και διακρίσεις.
Στα περισσότερα, αν όχι σε όλα του τα έργα, έχει αντλήσει στοιχεία από το οικογενειακό του περιβάλλον και αυτό γίνεται αντιληπτό σε πληθώρα των έργων του, όπως για παράδειγμα στον «Γυάλινο κόσμο». Η Αμάντα με την φλυαρία της ταιριάζει τέλεια στην περιγραφή της μητέρας του, όπως και η Λώρα εσωστρεφής και μόνιμα θλιμμένη είναι αποτύπωση της αδελφής του, Ρόουζ. Ο Τομ υπάλληλος σε αποθήκη, ο οποίος έρχεται συνεχώς σε ρήξη με την οικογένειά του είναι ο ίδιος ο συγγραφέας ενώ ο Τζιμ Ο’ Κόννορ είναι επίσης υπαρκτό πρόσωπο και υπήρξε φίλος του συγγραφέα. Επίσης και στο πολυβραβευμένο «Λεωφορείο ο Πόθος» η πρωταγωνίστρια Μπλάνς Ντυμπουά έχει βασιστεί τόσο στην αδελφή του, όσο και στον ίδιο, καθώς ο Ουίλλιαμς εκείνη την περίοδο νόμιζε ότι θα πεθάνει.
Τα έργα του σου μεταφέρουν τη μυρωδιά, τις γεύσεις και τη νοσταλγία του αμερικάνικου νότου, εκεί που τα σπίτια είναι άσπρα-γκρίζα, οι εσωτερικές σκάλες ετοιμόρροπες και στις πλατείες υπάρχουν πέτρινοι άγγελοι. Όλα αναπόσπαστα στοιχεία της ζωής του ίδιου του συγγραφέα καθώς ήταν παιδί μεγαλωμένο στον νότο. Το συναίσθημα που σου αφήνει αυτή η περιπλάνηση στους δρόμους της φτωχής γειτονιάς είναι η θλίψη και το δέος, καθώς η πένα του Ουίλλιαμς με απόλυτη ζωντάνια και συνέπεια αποτυπώνει στο μυαλό του αναγνώστη κάθε εικόνα και φράση που δύσκολα λησμονιέται.
Πιστός πάντα στις ιδέες του επικρίθηκε σκληρά από κριτικούς ιδιαίτερα τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, (ωριμάζοντας υιοθέτησε πειραματισμούς που τον αποξένωσαν ακόμα περισσότερο. Στις 25 Φεβρουαρίου του 1983 βρέθηκε νεκρός σε ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη, έχοντας έναν φελλό στο λαιμό του και παρά το γεγονός ότι εκείνος δεν ζει πια, το έργο του μένει ζωντανό και αξιομνημόνευτο στα χρόνια.
Κάποια από τα αγαπημένα μου έργα του Τενεσί Ουίλλιαμς…
Λεωφορείο ο πόθος
Καλοκαίρι και καταχνιά
Γυάλινος κόσμος
Γλυκό πουλί της νιότης
Λυσσασμένη γάτα
Τριαντάφυλλο στο στήθος
*Γράφει η Δανάη Καλογερή.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
