Ερωτεύτηκα τα μάτια της.
Τον τρόπο που κοιτά, σαν ν’ ανακαλύπτει ξανά, με κάθε βλέμμα, τα ήδη γνωστά.
Ερωτεύτηκα τον τρόπο με τον οποίο προφέρει τις λέξεις: πως χτυπάνε ένρινα τα σύμφωνα, πως αναπνέουν σαν αναστεναγμός τα φωνήεντά της. Μα πιο πολύ, τον τρόπο που σωπαίνει. Εκείνη την αμήχανη παύση που σημαίνει περισσότερα απ’ όσα λέει.
Τον τρόπο που κλείνει τη χούφτα της. Τον τρόπο που περπατά σαν να είναι έτοιμη να πετάξει. Τον τρόπο που συνοφρυώνεται. Που επιστρέφει, που διαφωνεί. Τον τρόπο που στο δέρμα της νυχτώνει.
Ερωτεύτηκα το χαμόγελο. Την απορία. Τη διεκδίκηση. Τη συγκατάβαση. Εκείνο το μεγάλωμα στα μάτια. Την κίνηση στ’ αριστερά. Το ρίξιμο του κεφαλιού στα χέρια. Τη στιγμιαία ενοχή. Τη διαρκή ανασφάλεια.
Ερωτεύτηκα τον τρόπο που υπάρχει.
[Άνθρωποι από λέξεις | Εκδόσεις Μελάνι]
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
