Ό, τι δεν ήταν θα ξαναγίνει, Βάσω Χριστοδούλου

Στο τέλος δε θα υπάρχουμε ούτε εμείς

θα μας καταπιεί η περαστικότητα

σαν άλλη μαύρη τρύπα στο αχανές σύμπαν

θα μας ξεχάσουν σαν να μην υπήρξαμε ποτέ

-έλα να βγάλουμε μια φωτογραφία

πώς είναι δυνατόν να ξεχνιούνται δυο άνθρωποι

που αγαπήθηκαν τόσο πιο πολύ;

Θα μας θυμάται το σπίτι μας

κάθε σπιθαμή του σπιτιού μας

τα ντουβάρια, ναι

οι επόμενοι που θα σπιτωθούν στον τέταρτο

θα πιστέψουν ότι είναι στοιχειωμένο

τις νύχτες θ’ ακούνε το ΄΄Give it a whirl΄΄

και κάτι σ’ αγαπώ ξεψυχισμένα

τα δικά μας λίγο μετά τον έρωτα

στο τέλος θα υπάρχουμε ως φαντάσματα

θα περιπλανιόμαστε στην Κυψέλη

εσύ με τις μαύρες μπότες σου χειμώνα καλοκαίρι

κι εγώ με τα ροζ πέδιλα

που δεν τα ‘βγαλα το καλοκαίρι του ‘23

θα περπατάμε στην Αγίας Ζώνης χέρι-χέρι

κι εγώ θα σου τραγουδάω μέχρι να μου πεις σκάσε, μας ακούνε

θα πίνουμε πιο πολύ κι από κείνες τις Κυριακές που γιόρταζα

επειδή σε είχα σπίτι

και σου ‘λεγα 6 η ώρα

έλα να γίνουμε μπαούλα

δε θα πονάει η μέση σου

γιατί θα σε σηκώνω στα χέρια να μην περπατάς

δε θέλω να περπατάς

όταν περπατάς φεύγεις

όταν φεύγεις μένω μόνη

θα τρώμε τις σάρκες μας

τα όργανά μας

τα δάχτυλα

τις γλώσσες

τα χείλια μας

εκτός από τα μάτια

-δεν είμαστε κανίβαλοι

θα φιλιόμαστε για 42 λεπτά

γιατί 4 και 2 κάνει 6

6 κάνει Ζ

το γράμμα σου

δε θα κοιμόμαστε ποτέ

να μη χάσουμε στιγμή απ’ αυτήν την αγάπη τη θεοτική

θα μ’ αφήνεις να περπατάω μπροστά

δήθεν ότι μου χαζεύεις τον κώλο

αλλά εγώ θα ξέρω ότι μ’ έχεις έγνοια

θα φωνάζω τ’ όνομά σου στη Φωκίωνος

γιατί θα θέλω ν’ ακούσουν όλοι

ποιον λάτρεψα θεό

θα μου λες σώπα, σκάσε, σταμάτα

κι εγώ θα φωνάζω πιο πολύ

και πιο πολύ

και πιο πολύ

μέχρι να μη βγαίνει πια φωνή απ’ το στόμα μου

θα πηδάω πάνω σου

θα πιάνομαι απ’ τον λαιμό σου

και θα σου λέω κράτα με, ρε μαλάκα

κράτα με

δε θέλω να ξαναφύγω

θα διπλώνω τα πόδια μου

γύρω απ’ τη λεκάνη σου

και θα σου λέω κάνε με

θα μας κοιτάνε στον δρόμο

και θα λυπούνται που δεν αγαπήθηκαν ποτέ έτσι

θέλει αρχίδια η αγάπη

θέλει θάρρος υπέρτατο

θέλει το αίμα σου

την τελευταία σου αναπνοή

δε θυμάμαι τίποτα πριν από σένα

δε θέλω να θυμάμαι τίποτα μετά από σένα

θα χαμουρευόμαστε στο προαύλιο της εκκλησίας

να κολάζουμε τους αγίους

τι ψυχή έχει μια αμαρτία ακόμη

όταν βρίσκεσαι λίγο πριν το τέλος

θα κάνουμε έρωτα σε παγκάκια

σε υπόστεγα που βρίσκουν καταφύγιο οι βρεγμένοι

σε στενά που την πίνουν τα πρεζάκια

σε εισόδους πολυκατοικιών που απαγορεύεται η ρίψη φυλλαδίων

θα κάνουμε έρωτα ξανά

και ξανά

και ξανά

ξαπλωμένοι στον δρόμο

να περνάνε από πάνω μας

όσοι διαδηλώνουν για ελευθερία και δικαιοσύνη

θα σ’ αφήνω να χύνεις μέσα μου κάθε φορά

να γεννήσω τα παιδιά σου πιο όμορφα από μας

θα σε λέω αγάπη μου

αγάπη μου

αγάπη μου

και θ’ ανθίζουν τα τσιμέντα καρδιές και φιόγκους και λαχτάρα

κι εσύ θα κρυφογελάς για να μην πάρω αέρα και θάρρος και σου την κάνω

θα γράφουμε ποιήματα ο ένας για τον άλλον

με ό,τι δεν τολμήσαμε ποτέ να ξεστομίσουμε

κι ύστερα θα τα στρίβουμε τσιγάρα άφιλτρα

να καούν τα στόματά μας

θα πάμε όπου δεν πήγαμε ποτέ

γιατί δεν είχαμε χρόνο μαζί

κι ο καθένας πήγαινε μόνος του

θα πληγώσουμε ο ένας τον άλλον

μέχρι να μας πουν κακοποιητές, μαλάκες, αρχίδια

δε θα πάψουμε να ερωτευόμαστε

εσύ εμένα κι εγώ εσένα

θα τα ζήσουμε όλα

αχόρταγα πλάσματα της νύχτας

εραστές το ξημέρωμα

θα πούμε ό,τι ψέμα δεν ειπώθηκε ποτέ

γιατί εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια καλύτερα απ’ τον καθένα

θα χωρίσουμε

θα χωρίσουμε διαπράττοντας το πιο μεγάλο έγκλημα

θα τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του

πονεμένοι

πληγωμένοι

μακελεμένοι

ακρωτηριασμένοι

πιο λίγοι κι απ’ το τίποτα

ένας απ’ τους δυο μας δε θ’ αντέξει και θα πεθάνει σε 2 λεπτά

2 κάνει Β

το γράμμα μου

ΚΑΝΕ ΜΕ

εκδ. ΚαΖαΝαΚι