Η ζωή, φίλοι, είναι βαρετή. Αυτό δεν πρέπει να το λέμε.

στο κάτω κάτω, ο ουρανός λάμπει, η απέραντη θάλασσα επιθυμεί,

εμείς οι ίδιοι λάμπουμε κι επιθυμούμε,

κι επιπλέον η μάνα μου σαν ήμουνα παιδί μου είπε

(επανειλημμένα) «Άμα ομολογείς ότι βαριέσαι

σημαίνει ότι δεν έχεις

 

 

Ψυχικά Προσόντα.» Καταλήγω λοιπόν τώρα πως δεν έχω

ψυχικά προσόντα, αφού βαριέμαι του θανατά.

 

 

Οι άνθρωποι μου φέρνουν πλήξη,

η λογοτεχνία μου φέρνει πλήξη, κυρίως η υψηλή λογοτεχνία,

ο Χένρυ μου φέρνει πλήξη, με τα χάλια και τον κοιλόπονό του

ίδιος με τον αχιλλέα,

που λατρεύει τους ανθρώπους και την θαρραλέα τέχνη, που με πλήττει.

 

Και οι γαλήνιοι λόφοι, και το τζιν, σκέτη ανία

και με κάποιον τρόπο ένας σκύλος

που έχει φτάσει μαζί με την ουρά του αξιοσημείωτα μακριά

στα βουνά ή στην θάλασσα ή στον ουρανό, αφήνοντας

πίσω: εμένα, της ουράς κούνημα.

 


*Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΚαι φεύγοντας έρχεσαι, Νικηφόρος Βρεττάκος
Επόμενο άρθροΟ τόπος μας, Μαίρη Γ. Πράσατζη
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.