Μπήκε στο καφενείο   όπου επήγαιναν μαζύ.—

Ο φίλος του εδώ   προ τριώ μηνών του είπε,

«Δεν έχουμε πεντάρα.   Δυο πάμπτωχα παιδιά

είμεθα — ξεπεσμένοι   στα κέντρα τα φθηνά.

Σ’ το λέγω φανερά,   με σένα δεν μπορώ

να περπατώ.  Ένας άλλος,   μάθε το, με ζητεί.»

Ο άλλος τού είχε τάξει   δυο φορεσιές, και κάτι

μεταξωτά μαντήλια.—   Για να τον ξαναπάρει

εχάλασε τον κόσμο,   και βρήκε είκοσι λίρες.

Ήλθε ξανά μαζύ του   για τες είκοσι λίρες·

μα και, κοντά σ’ αυτές,   για την παληά φιλία,

για την παληάν αγάπη,   για το βαθύ αίσθημά των.—

Ο «άλλος» ήταν ψεύτης,   παληόπαιδο σωστό·

μια φορεσιά μονάχα   του είχε κάμει, και

με το στανιό και τούτην,   με χίλια παρακάλια.

 

Μα τώρα πια δεν θέλει   μήτε τες φορεσιές,

και μήτε διόλου τα   μεταξωτά μαντήλια,

και μήτε είκοσι λίρες,   και μήτε είκοσι γρόσια.

 

Την Κυριακή τον θάψαν,   στες δέκα το πρωί.

Την Κυριακή τον θάψαν:   πάει εβδομάς σχεδόν.

 

Στην πτωχική του κάσα   του έβαλε λουλούδια,

ωραία λουλούδια κι άσπρα   ως ταίριαζαν πολύ

στην εμορφιά του και   στα είκοσι δυο του χρόνια.

 

Όταν το βράδυ επήγεν—   έτυχε μια δουλειά,

μια ανάγκη του ψωμιού του—   στο καφενείον όπου

επήγαιναν μαζύ:   μαχαίρι στην καρδιά του

το μαύρο καφενείο   όπου επήγαιναν μαζύ.

 


*Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθρο|Hermann Hesse
Επόμενο άρθρο“Let the Lion talk”: Η πρώτη ατομική έκθεση της Χριστίνας Παπαϊωάννου στη Sianti Gallery
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.