Πινόκιο και Κάστανο

Μύθι Μύθι Παραμύθι

Μαρία Κασσιανή Σκουλαρίκου – Πανούτσου

ΠΙΝΌΚΙΟ ΚΑΙ ΚΆΣΤΑΝΟ*

ή το σπίτι του δάσους

ή

το χαμόγελο που εξιστορεί

Μια φορά και ένα καιρό όπως ξεκινούν τα παραμύθια που όμως η δική μου αφήγηση είναι μια αληθινή δική μου ιστορία.

Σε ένα χωρίο της Πελοποννήσου κοντά σε μια αρχαία πόλη που τα ερείπια επισκέπτονται τόσοι και τόσοι καθημερινά και  θαύμαζαν και θαυμάζουν εκεί, τα παιχνίδια του χρόνου με τον άνθρωπο, ζούσαν δυο μικρά παιδιά δυο αδέλφια, μαζί με τους γονείς τους.

Το σπίτι που έμεναν, ήταν χωμένο μέσα στα πράσινα δένδρα που  περιτριγύριζαν το χωριό. Οι πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού ήταν βαμμένα πράσινα και έτσι το σπίτι έμοιαζε με ένα μεγάλο βάτραχο  τόσο καταπράσινο φάνταζε. Όλοι στο χωριό το αποκαλούσαν το πράσινο σπίτι.

Τα παιδιά είχαν και αυτά παρατσούκλι -ήταν κάτι που δημιουργούσε εύθυμη διάθεση στους κατοίκους του χωριού- όπως όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Το κορίτσι το λέγανε Κάστανο και το αγόρι Πινάκιο. Το κορίτσι Κάστανο για τα /όμορφα Καστανά μάτια του και το αγόρι Πινόκιο γιατί είχε είναι αλήθεια μια λίγο μεγάλη και λίγο σουβλερή  μυτούλα.

Εκείνη τη ημέρα για την οποία σας μιλώ, τα δυο αδέλφια πήγαν μια  βόλτα στο κοντινό δάσος μια και ήταν γιορτή και δεν είχαν σχολείο ή άλλη οικογενειακή υποχρέωση.

Ξέχασα να σας πω μια λεπτομέρεια. Το σπίτι τους ήταν το τελευταίο του χωριού και το πιο κοντά στο δάσος γιαυτό και το έλεγαν το σπίτι του δάσους. Το σπίτι με τις πολλές ονομασίες λοιπόν ήταν το σπίτι τους .

Το χωρίο συνόρευε με ένα  μεγάλο δάσος που ήταν και το καμάρι του χωριού. Συχνά  οι κάτοικοι πήγαιναν στο δάσος για βόλτα  για να μαζέψουν ξύλα ή να μαζέψουνε τα σπάνια λουλούδια του δάσους ή  βότανα για την υγεία τους, ή να συναντηθούν με τα ζώα που κατοικούσαν στο δάσος.

Τα παιδιά δεν θα πήγαινα μακριά αυτό ήταν απαγορευμένο πήγαινα κοντά στις αρχές του δάσους και γυρνούσαν σε καθιερωμένη ώρα που είχανε ορίσει με τους γονείς τους.

Ήταν άνοιξη και ο καιρός ήταν όμορφος και αρκετά ζεστός. Το κλίμα της Μεσογείου πάντα παρόν στο μικρό αυτό χωριό που μόνο να υπερηφανεύεται μπορούσε για όλα της τύχης που το έβρισκαν τελείως προφυλαγμένο από την φύση και προικισμένο από όλα τα καλά της φύσης.

Το δάσος τον καιρό εκείνον ήταν μέρος της καθημερινότητας των    ανθρώπων μια αγαπημένη περιοχή  μέρος της ζωής τους και όπως πρόσεχαν στην ζωή τους έτσι πρόσεχαν και μέσα στο δάσος πάντα πρόσεχαν έτσι τους έμαθαν να κάνουν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.

Πάντα πρόσεχαν και ήξεραν τι να προσέξουν. Για παράδειγμα δεν σκότωνα φίδια αν δεν ήταν δηλητηριώδη, τα γνώριζαν τα φυτά και τα δένδρα τα ζώα με το όνομά τους  και τα έντομα και τα αερικά του δάσους.

Μα πιο πολύ τους άρεσαν τα νερά του δάσους μικρές πηγές εκεί και  εδώ και τα τραγούδια των πουλιών, μα και οι σκιές είτε μέρα είτε σούρουπο είτε βράδυ μα ναι όχι βραδύ αυτό το απέφευγαν. Ναι οι σκιές.

Όμως αυτή την φορά η βόλτα αυτή για τα παιδιά, δεν θα ήταν σαν όλες τις άλλες.

—-

Σε συνέχειες

Από το διήγημα ΠΙΝΌΚΙΟ ΚΑΙ ΚΆΣΤΑΝΟ

Αδημοσίευτο 31/08/23

Πρώτη δημοσίευση στο Ολόγραμμα

*Παραμύθι για μικρούς και μεγάλους