Το φως, αυτή η φωτιά που καίει τώρα.
Αυτός ο γκρίζος τόπος που με ζώνει.
Αυτή η θλίψη για μια ιδέα μόνη.
Η αγωνία τ’ ουρανού, της γης, της ώρας.
Αυτός ο θρήνος του αίματος στολίζει
άτονη λύρα πια, πυρσό που σβήνει.
Η θάλασσα, το βάρος που μου δίνει.
Ένας σκορπιός το στήθος μου κεντρίζει.
Είναι στεφάνια του έρωτα, κρεβάτια
να ‘ρθεις τα όνειρά μου να στοιχειώσεις
στο στήθος μου που έγινε κομμάτια.
Κι αν ψάχνω για να βρω τη φρονιμάδα,
πάθος και δηλητήριο πικρής γνώσης
μου δίνει η καρδιά στο μια κοιλάδα.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
