{…}
Μα οι λέξεις στέκονται στον αέρα σαν βαρίδια
κρατούν το νόημά τους
κι έπειτα παίρνουν έναν δρόμο έρεβος
και βρίσκουν φωλιά στις καρδιές των ανθρώπων.
Εκεί κοντά στο παλιό πατρικό σου σεργιάνισε
το θέρος χθες το βράδυ∙
άνεμοι βεντάλιες και τόσα πράγματα που
θέλησαν να ειπωθούν απάνω σου.
Κι εσύ δεν έχεις πια αίμα – είσαι νεκρό τηλέφωνο.
Αναπάντητα επιστρέφουν τα περιστέρια∙
τα ταχυδρομεία άνοιξαν το λάθος γράμμα σου
και αποζητούν κι αυτά μια νέα διχόνοια.
Πικραμένη μου εσύ μικρή μου τερηδόνα που
ανάμεσα στα δόντια μου κάθεσαι οδοντογλυφίδα:
έλα και πάτα με μ’ όλα σου τα αγκάθια∙
εθίζομαι σ’ ότι με απαρνείται.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
