Όταν έρχεται η ώρα του νυχτερινού ύπνου
ξαπλώνω με πρόσωπο στον τοίχο
και πλάτη στο υπόλοιπο δωμάτιο.
Περιμένω πως θα ‘ρθεις να μ’ αγκαλιάσεις
κουρνιάζοντας δίπλα μου
από την εξωτερική πλευρά του κρεβατιού μας.
Και ξανά το επόμενο βράδυ
και ξανά το μεθεπόμενο.
Έως ότου φανείς και η μικρή δυστυχία μου
αποτελέσει πλέον πολυτέλεια.
Πολυτέλεια που εγώ έχω εσένα,
ενώ άλλοι δεν έχουν κανέναν.
Πολυτέλεια που εσύ έρχεσαι συνέχεια,
ενώ άλλοι δεν έρχονται ποτέ.
Πολυτέλεια που εσύ μ΄αγκαλιάζεις,
ενώ άλλοι κοιμούνται με την πλάτη τους στο τοίχο.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
