Είναι οι μουσικοί που γέρασαν

και ξέχασαν τις σωστές παύσεις,

σκύβουν, μετρούν τους χρόνους με βιάση,

τα χέρια τους δεν αφήνεται πια μια γυναίκα.

Είναι οι μουσικοί που δεν θα προλάβουν

να παίξουν κάτι δικό τους-

(κάποτε το πιστεύουν και πεθαίνουν).

Μη μ’ αφήσεις και μένα να πιστέψω

πως θα κυλήσουν τόσο άσκοπα οι μέρες,

πως δε θα ξαναπερπατήσουμε κάτω απ’ τη βροχή μαζί.

Μπορεί να ξεχάσω κι εγώ εκείνα τα άδολα χέρια σου,

που ζήταγαν να μ’αφανίσουν ειρηνικά μέσα στη νύχτα.

Μπορεί οι πέτρες να μείνουν εκεί, κάτω απ’ το πλατάνι,

τ’ακίνητο μάτι του κότσιφα μπορεί πάντα να προσμένει την καταιγίδα,

όμως εγώ πόσο καιρό θα σκέφτομαι, χωρίς σκοπό, έτσι;

Μέχρι να ραγίσει ο πόθος του νόστου, νηστικό αγρίμι,

γεράκι με ματωμένες φτερούγες είμαι,

και κάτω ως πέρα το αίμα, σα να ξυπνάω μέσα στο αίμα

κι οι κύκλοι μικραίνουν, οι φωνές σκληραίνουν συνέχεια,

το φως δε μου φθάνει

κι η ελευθερία γέρασε.


 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροByzantine Meditation / Antaeus
Επόμενο άρθροO Πειρασμός, Pier Paolo Pasolini
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.