Και όλα τα άγχη και οι τρόμοι
οι νύχτες της αϋπνίας,
οι θλίψεις,
θα έλθουν τότε ως είναι
ένα δειλινό
με άρωμα γιασεμιού
ωδή για το να φτιάχνεις το μέσα σου
να χωρίζεις τον άνεμο σε κομμάτια υδρατμών
να ελπίζεις στα λουλούδια με το πιο μωβ χρώμα
σε έναν κόσμο από υποατομικές συγχορδίες
επιλέγω να ψάχνω πάναστρους ουρανούς
μόνο με τις άκρες των δαχτύλων μου
να στεριώνω τα τραπέζια και να ψάχνω εκεί
δύο λέξεις που να χρήζουν απαλότητας
να συγκρίνω την αέναη στιγμή
που κάποιος αναπνέει μέσα από σένα
με την ματαιότητα που φέρνει η μοναξιά
να μη κρίνω αυστηρά
να μη κρατάω τα χέρια των ανθρώπων που αγαπώ
για τελευταία φορά
να μην αποχαιρετώ τις αγαπημένες μου εποχές
να αναζητώ στη μουσική μιαν απάντηση
και ούτε που ήξερα πόσο αθρόα αλλάζουν όλα
ώστε να προετοιμαστώ κατάλληλα για την καταιγίδα
και ακούω αεροπλάνα να σκίζουν τον αέρα
να σκίζουν τη πλάτη μου, τα τελειώματα των πουκαμίσων μου
τις υφές των χεριών μου πάνω στο γραφείο
εξασκώ το να γράφω το ποίημα
εξασκώ την ικανότητα να αγαπώ χωρίς να σκέφτομαι
αν με αγαπούν
εξασκώ την πιθανότητα να ευτυχήσω σε αυτόν τον κόσμο
δύο ή τρεις φορές κάθε μέρα
μόνο με τις άκρες των δαχτύλων μου
αυτό είναι όσο απαλός μπορώ να είμαι
να σπρώχνω τον σπόρο του πρώτου λουλουδιού στη γη
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
