Χρόνια τώρα στον ίδιο μονότονο
σκοπό
χωρίς ρυθμό ,χωρίς πνοή ,χωρίς
ζωή…
Λείπει η αλήθεια που γαληνεύει
τα όνειρα
λείπει το όνειρο που αποζητά
η σκονισμένη μας ψυχή…
Ατέρμονη προσπάθεια σε λάθος μονοπάτια
στα μονοπάτια που ασέλγησαν
τα πρέπει.
Ο άνεμος πήρε τις στάχτες τους
τις σκόρπισε
τις σκέπασε με πέπλο σιωπής
πικρό…
το όνειρο φεύγει όπως το νερό
ξεφεύγει μέσα από το κάθε τι.
Σιωπές σταλάζουν από παντού
φέρνουν τον ήχο τους,
ακούς τη ματωμένη χροιά τα
κρύα βράδια
κουβαλούν κρυφούς πόθους
μέσα στο ασκό της λογικής,
κρυφούς πόθους που χάθηκαν
στις διαδρομές του όχλου.
Σιωπές αγγίγματα της νύχτας
που χάθηκαν σε όνειρα
ανεξήγητα
αποζητώντας την αληθινή ζωή
στους άγονους δρόμους της
ψυχής μας…
Δρόμοι που καλύφθηκαν από
πέτρα,αίμα και λόγχη…
Στους άγονους δρόμους της
ψυχής σου
άσε τις σιωπές να ανθίσουν…
Ευχήσου…!
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
