Άνθος του ήλιου.
Του ποταμού άνθος.
Εγώ
Ήσουν εσύ; Το στήθος έχεις πάμφωτο
Και δεν σ’είδα.
Αυτή
Πόσες φορές σε άγγιξαν
του φουστανιού μου οι άκρες !
Εγώ
Δίχως ν’ ανοίξω, ακούω στο λαιμό σου
τις άσπρες φωνές των παιδιών μου.
Αυτή
Τα παιδιά σου πλέουν στα μάτια μου
σαν κίτρινα διαμάντια.
Εγώ
Ήσουν εσύ; Πούθε έσερνες
τούτες τις ατέλειωτες πλεξούδες, αγάπη μου;
Αυτή
Στο φεγγάρι. Γελάς ; Ε λοιπόν
ολόγυρα στο άνθος του ναρκίσσου.
Εγώ
Πάλλει στο στήθος μου
ένα ερπετό αρχαίων φιλιών που υπνοβατεί.
Αυτή
Οι ανοιχτές στιγμές κάρφωναν
τις ρίζες τους πάνω στους στεναγμούς μου.
Εγώ
Δεμένοι με την ίδια αύρα
κατάματα κι ούτε που γνωριστήκαμε !
Αυτή
Τα κλαδιά πυκνώνουν, βιάσου.
Κανείς από τους δυό μας δεν γεννήθηκε !
Άνθος του ήλιου.
Άνθος του ποταμού.
[Από τη συλλογή Suites]
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.